70'lerin, 80'lerin, 90'ların çocukları, haydi zamanda yolculuğa!
O yıllardan konuşalım mı biraz?
Her şeyin çok başka olduğu,
İmkanın az, huzurun çok olduğu yıllardan... Her ne kadar zor zamanlar geçermiş olsak da dönme şansımız olsa bir an bile tereddüt etmeyeceğimiz yıllardan... Eminim vardır herkesin söyleyecek birkaç sözü. Ne dersiniz?
Şarkılar bile bir başkaydı değil mi? Pilli eski radyolardan çalan...
Boğazında düğümlenen hıçkırık olayım
Unutma beni, unutama beni.
Arkası yarınlar vardı, dedemin hiç kaçırmadığı. En heyecanlı yerinde biter, ertesi gün kaldığı yerden devam ederdi. Müptelası olur, diğer gün saatini beklerdim. Edebiyat ihtiyacımız bile oradan giderilirdi: radyo tiyatroları, romanlar, hikayeler... kitap okumayanlar radyolardan dinlerdi. Bir edebiyat vasıtasıydı elimizdeki tek teknoloji aracı, 
William Shakespeare'i, 
Refik Halid Karay'ı kim bulmuş, kulağımızda bildik bir tını:
Gözlerimde yaş, kalbimde sızı, unutmadım seni
Unutamadım, unutamadım ne olur anla beni.
Zorlu okul yolları...
Çoğumuz fişlerden öğrendik okuma yazmayı. "Birinci sınıflarda bir duvarda da okuma fişleri bulunurdu. "Ali bana top at" gibi basit cümlelerden oluşan fişler büyük kartonlara yazılır, duvara boydan boya gerilmiş iplere asılırdı." (s. 76) Gözümüz gibi bakardık onlara, Ali'nin ata baktığı gibi. Öğretmen fasulye isterdi, ninem gerçek fasulye koyardı çantama. Onlarla öğrendim birçok şeyi, plastik olanlara hiç ihtiyaç duymadan... O yıllarda okula dair tek bir fotoğrafım var, okulun merdiveninde öğretmenim ve arkadaşlarımla, üzerimde büyük gelen okul kıyafeti, arkasında birkaç not: "Hayata giren fotoğraf miktarı çoğalınca değeri düştü. Oysa eskiden fotoğrafların arkasına yazılar yazılır, albümlerin yapraklarının arasında çiçek kurutulurdu." (s. 221)
Kemalettin Tuğcu okurduk, hepsi mutsuz çocuk öyküleri... Ve 
Ömer Seyfettin, bulabilirsek 
Gülten Dayıoğlu İki üç yıl önce görüştüm kendisiyle, yeni kitabına hazırlanıyordu, gözlerim doldu. Şimdi e kitaplara döndü okuyuşlar, ileride basılı kitaplar olmayacak diye öyle korkuyorum ki... Şöyle bir cümle kurar mıyız: "Bizim zamanımızda kitap diye bir şey vardı, kağıttan yapılıyordu. Düşünebiliyor musunuz?"
"Birçok kadın hayatlarının tek çiçeğini istenirken aldılar, onları da doya doya koklayamadan misafir odasındaki vazoya koymak zorunda kaldılar." (s. 265)
Bir söz okumuştum geçenlerde, "Nene" dedim, "Dedem sana hiç çiçek aldı mı?" Durdu ve şöyle dedi: "Bana aldığı fistanların hepsi çiçekliydi..." Ninemi düşündüm, gerçekten de öyleydi. Yine de zordu kadın olmak, en başından beri... "Ama kızların eğitiminde alfabenin ilk harfi erkeklerin güvenilmez olduğuydu."
Hepimizde var biraz nostalji aşkı... Seksenler dizisi bunca yıl boşa devam etmiş olamaz. Eski diziler bile bir başkaydı. Yedi Numara, Bir Demet Tiyatro, Kaygısızlar... Hatta tesadüfe bakın, şu an bu incelemeyi yazarken TRT'de Perihan Abla, Nostalji Kuşağı. Biraz daha eskiye gidelim mi? Komiser Colombo, Charlie'nin Melekleri, Dallas... Ne mümkün Ceyar'ı unutmak? Gün boyu mahallede konuşmamak... Gece olunca Adile Naşit masal okur, kuzucuklarım diyerek uyuturdu. Shakespeare misali, Ne mümkün, ah ne mümkün unutmak!
Salçalı ekmekler,
Mahalle maçları,
Hava kararana kadar oynanan saklambaçlar,
Misketler, uçurtmalar, içi daima çürük elma olan şekerler,
Bayramlarda kapı kapı dolaşıp şeker toplamalar...
Sonra mı?
Sonrası yarın...
1970-2000 yılları arasını oldukça güzel resmetmiş 
Ayfer Tunç Birbirinden güzel fotoğraflar eşlik ediyor esere. Kendinizi o yıllarda buluyor, kolay kolay da bugüne dönemiyorsunuz. Döneme dair toplumsal, siyasal, sanatsal ne varsa hepsinden biraz var eserde. En çok da sizden...
·
3,132 views
Kalemle sardığımız teyp kasetleri, seni de unutmadık.
Eskilerin gerçekten anlamı vardı her konuda bence... O şarkıların anlamları, sokakta arkadaşlarımızla oynadığımız oyunlar, eve girmemek tüm arkadaşlar bir olup ailemize yalvarmalar, kızlar erkeklere karşı yaptığımız mahalle maçları, 5 taşlar, yakan toplar, 5 kuruş ile en sevdiğim çikolatayı alışım, kasetlere kaydettiğim şarkı söylemelerim, radyo yayınında yaptığım istek parçalar, annemin en sevdiği plakların o muhteşem tınısı, anneannemin evindeki sobada kızarttığımız ekmekler ve daha nicesi... Öyle sıcacık ki içim bunları hatırladıkça. Tabi yazarken gözlerimin dolmasıda bambaşka... Gerçekten herşey çok daha anlamlıydı.
İçinde sadece çocukluğumuz olduğu için güzel değildi bence o yıllar. Zamanın daha yavaş aktığı, insanın insana temas ettiği gerçek hayatlarımız vardı, ekranlara hapsolmuş mış gibi yaşamlarımızın yerine. Bu güzel incelemenizden sonra okunacaklar listeme eklendi. Emeğinize sağlık hocam 🙏
İncelemeleriniz çok başarılı, çok güzel hocam; bir an o kitabın içine girip çıkıyorum, hemen bu kitabı okumalıyım diyorum 🙂 ve tabii ki nerde ah eski günler 🙃
Ne kadar güzel bir inceleme yazısı olmuş beni de kitabı okumaya teşvik eden. Büyükbabam sabah uyandığında açtığı radyodan TSM ve Halk müziği dinlerdim. Türkülerde yüzümü yıkarken büyükbabamla dans ederdik. Yüzümde hep kocaman gülümseme olurdu. Hayatımın hiç bir mutlulugunda o tadı alamadığım.. hemen alacağım kitabı. Bu güzel inceleme yazısını yazan ellerinize sağlık
Evet çok güzel yıllardı, okulda yerli malı haftası olurdu. Evimizde çeşit çeşit yiyecekler götürürdük okula sınıfta arkadaşlarımızla paylasirdik çok güzel eğlenceli bir gün gecirirdik 😍😊🫠
Ne varsa eskilerde var sözüne geldik, her şeyin daha anlamlı olduğu daha kıymet bildiğimiz zamanlar...
Geçmişe gittim hocam 🥺 o mahalle maçlarını genelde kaleci olurdum ben, uçurtmaları en yükseğe kim uçuracak kavgalarını, seker ve bizim orada fıstık dağıtırlardı bayramlarda hepsi gözümde canlandı 🌿çok teşekkürler yüreğinize sağlık 😊🥺📚
Radyolardan istekler yapılır Tüzün yağın bittiyse fincanla komşudan istersin camadir yıkama günleri temizlik günleri olur keke pasta denilirdi
Her şeyiyle başka günlerdi...
1 next answer
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.