Ingmar Bergman
"I understand, all right. The hopeless dream of being - not seeming, but being. At every waking moment, alert. The gulf between what you are with others and what you are alone. The vertigo and the constant hunger to be exposed, to be seen through, perhaps even wiped out. Every inflection and every gesture a lie, every smile a grimace. Suicide? No, too vulgar. But you can refuse to move, refuse to talk, so that you don't have to lie. You can shut yourself in. Then you needn't play any parts or make wrong gestures. Or so you thought. But reality is diabolical. Your hiding place isn't watertight. Life trickles in from the outside, and you're forced to react. No one asks if it is true or false, if you're genuine or just a sham. Such things matter only in the theatre, and hardly there either. I understand why you don't speak, why you don't move, why you've created a part for yourself out of apathy. I understand. I admire. You should go on with this part until it is played out, until it loses interest for you. Then you can leave it, just as you've left your other parts one by one."
Anladım, tamam. Olmanın umutsuz hayali; görünmek değil, olmak. Uyandığınız her anda tetikte olun. Başkalarıyla birlikte olduğunuz kişi ile yalnız olduğunuz kişi arasındaki uçurum.. Açığa çıkma, içinin görülmesi, hatta belki de yok edilmesi gereken baş dönmesi ve sürekli açlık. Her ses tonu ve her jest bir yalan, her gülümseme bir yüz buruşturmadır. İntihar? Hayır, çok kaba. Ama yalan söylemek zorunda kalmamak için hareket etmeyi, konuşmayı reddedebilirsiniz. Kendinizi içeri kapatabilirsiniz. O zaman herhangi bir rol oynamanıza veya yanlış hareketler yapmanıza gerek kalmaz. Ya da sen öyle düşündün. Ama gerçeklik şeytanidir. Saklandığın yer su sızdırmaz değil. Hayat dışarıdan içeri akıyor ve tepki vermek zorunda kalıyorsun. Kimse bunun doğru mu yanlış mı olduğunu, gerçek mi yoksa sadece sahte mi olduğunu sormaz. Bu tür şeyler yalnızca tiyatroda önemlidir, orada da pek yoktur. Neden konuşmadığını, neden hareket etmediğini, neden ilgisizlikten kendine bir parça yarattığını anlıyorum. Anladım. Hayranım. Bu kısım bitene kadar, ilginizi kaybedene kadar devam etmelisiniz. Daha sonra diğer parçalarınızı birer birer bıraktığınız gibi onu da bırakabilirsiniz.
91 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.