Beni benimle bıraktığın
ihtimallerin aydınlattığı
sokak lambasının altında yazıyorum
son şiirimi sevgilim.
madem sözlerin yalandı
gözlerin de mi yalandı
derdim önceden.
Bir yalan sözde olunca
elbet yakalanırdın
bir yalan gözde olunca
ebediyen anlaşılmazdı
bana bakarken kim vardı
kalbinde
sana yanarken kim vardı
aklında
Lamba ağır ağır yitiriyor
parlaklığını
sana olan sevgim sanki
beliriyor gözlerimde
Ağır ağır sönecek sanıyorum sevgilim
bir anda tekrar dönüyor
eski haline
sanırım tam bu noktada
en sevdiğim yalanını söylüyorsun
seni seviyorum
tam o anda parlıyor gözlerim
ve sıradaki yalan sevgilim
gözlerin çok güzel
hangisi yalan
hangisi gerçek
ben kimim
sen kimsin
biz kimiz sevgilim?
yalanlarına doyamadığımdan
çok sevmelerim.
Artık tekrar ediyor
sözlerim her şiirimde
yaşatmadığından yeni bir duygu
yaşayamadığımdan bir duygu.
Aynadaki yabancıdan kaçtığım
her köşede sarıldım sana.
çok özledim sevgilim
ihtiyacım var yalanlara.