Zaten yine bilmeden gece olacak,
Sadece döndüğümü hatırlayarak bu yollardan.
Sabah silinecek hafızamdan,
Her gördüğüm insan,
Elbet anı bile olmayacak.
İşte şimdi unuttum,
Durduğum yerde zamanı.
Sabahına gittiğim adımları,
Sildim perdenin ötesinde,
Elbet kimse hatıra bile kalmadı.
Bir anda basit bir mutluluk,
Sanki vakti oyalayan kara.
Değişik toplu taşımalarda,
Garip yüzlerde,
Biraz beyni kurcaladıkça zaman bitecek.
Sabahtan ne olursa vardığım,
Geceden hiç haberim olmadan döndüğüm.
Bu yollar tatil zamanlarımda,
Bana daha verimli geliyor bir anda,
Ama bu şehirdir illa bir yeri muamma.
Psikolojik olarak kokuyorum sanki,
Şehrin her karışını adımlayarak.
Dönüşte bir kurtuluş huzuru,
Alıyor içimi nasıl olsa,
Bir gariplikte var her işin sonunda.
Oradan garip ve sefil bir kadın,
Değişik bakıp göz ucuyla.
Her sabah sorgu sualimde,
Belki de bilmeden gece böyle hazırda,
Çelişkisi velhasıl oyalar...
Ruhum ve kalbim ben bilmeden,
Belki de anlamadığım bir laflardan,
Derince bir dua içinde her zaman.
Belki de ben bilmeden neler geçiyor ruhumdan,
Ona buna takılıp merhaba hayırlı geceler.
Zaten yine bilmeden anlamadan gece olacak,
Çeşitli mizaçta insanlar,
Dünyaya tapan kaygılar.
Ansızın doğan ay üzeri veya hilal,
Bir günü öyle bir geçirmeye vira bismillah...
Uykulu ve mahmur gözlerle,
Yanık düşer yangınlarla,
Aklı kurcalayan yalanlarla.
Hiç beklentisi yok sabahın,
Akşamlarda da telaşlarla.
AYKUT BARIŞ ÇELİK