1. Etik devlet meydana getirilecekse, tüm tekil bireyler bir kamu mevzuatına tabi tutulmalı ve onları bağlayan tüm yasalar ortak bir yasa koyucunun buyruğuymuş gibi görülebilmelidir.
2. [O halde] Devlet etik olacaksa, halka halk olarak yasa koyucu gözüyle bakılamaz. Zira böyle bir devlette tüm yasalar açıkça eylemlerin (manevi bir şey olması nedeniyle, kamusal insani yasalara tabi tutulamayacak olan) ahlâk düzeyinin yükseltilmesi için tasarlanmıştır, hâlbuki bu kamu yasaları - hukuki bir devleti kuracak olan yasalar - tam aksine sadece eylemlerin meşruluğuna yöneliktir ve göze hitap ederken, buradaki tek önemli nokta olan (manevi) ahlâka yönelik değildir.
3. [Dolayısıyla] etik bir devlet için kamusal yasa koyucu olarak nitelenebilecek, halktan başka biri gerekir. Yine de, etik yasalar aslen sadece bu üstün varlığın iradesinden doğmuş gibi (baştan onun tarafından buyrulmuş olmasalar, belki de bağlayıcı olmayacak kanunlar gibi) düşünülemez, çünkü bu durumda ne bunlar etik yasalar, ne de bunlara uygun ödevler erdemin özgür ödevi olacaktır.
4. [Bu sebeple] Tanrı, etik bir devletin tüm hakiki, aynı zamanda ahlâki ödevlerinin bir arada, kendi emirleriymiş gibi temsil edilmesi gereken en yüce yasa koyucusu olarak düşünebilir.
5. [Çünkü], [bu yasa koyucunun] her bir bireyin yaratılışının en içteki kısımlarını görebilmesi ve her devlette gerekli olduğu gibi, herkesin eylemlerinin değeri ne olursa olsun anlayabilmesi adına onu meydana getirmek için "kalbi bilen biri" olmalıdır. [İşte bu], dünyanın ahlâki hükümdarı olan Tanrı kavramıdır. Dolayısıyla etik bir devlet ancak ilahi emirler altında yaşayan bir halk, başka bir deyişle bir Tanrı halkı ve gerçekten erdem yasaları altındaki bir halk olarak düşünülebilir.
Sayfa 123 - Literatürk Academia Yayınları, 2. Baskı, Şubat 2017.Kitabı okudu
·
41 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.