William Shakespeare 'in soylu insanlarla duyguları anlattığı tiyatrolarında gerçek hayattan iz bulmak hiç zor değil. Onun karakterlerini sadece diyaloglar üzerinden tanıyoruz ama duyguları tecrübe etmişiz gibi hissediyoruz. Shakespeare’in
Othello da ise kıskançlıktır. Tabii ki arkada dönen büyük entrika olmazsa olmazdır ve gayet mantıklı olaylarla sunulmuştur.
Ana duygu sadece kıskançlık desem buna sebep olan şüpheyi atlamış olurum. Kıskançlığı doğuran tek sebeptir şüphe. Ve bu şüphe ise tek suçu sevmek olan Desdemona’nın sonu olacaktır. İnsan sevdiği kişiye inanmayacaksa kime inanacaktır? Sevdiğinin onu aldattığı şüphesi onu hiçbir zaman aldatmayacağı gerçeğini tek seferde yenecek ve insan kime inanacağını şaşıracaktır… Sonrasında da kıskançlığa sığınacaktır. Sığınılacak bir liman değil kıskançlık. Seviyorsan güvenmelisin, Süpheleniyorsan, güvenemeyeceksen yoluna bakmalısın. Herkes herkessiz yapabilir ve kimsenin kimsede üstünlük kurma hakkı yoktur. Sanırım bu anlaşıldığında bazı duygular daha sağlıklı yaşanacaktır. Bunun üstünde duruyorum çünkü Othello kıskandığı için Desdemona’nın canına kıyacak, daha sonra masum olduğuna inanınca pişman olacak. Yani bir insanı öldürdüğü için değil, yanlış anladığı için üzülecek. Nereden tutsam elimde kalacak bu inceleme :)
Arkada dönen dolaplar, karakterlerin olaylardan habersiz masum halleri kitabın sonuna kadar devam ediyor. Şüpheyi ve olayları yöneten İago’yu kimse fark etmiyor, şüphenin tek sorumlusundan kimse şüphelenmiyor. Çünkü çok dürüst bir yalancı o. Ona inanmamak gibi bir seçenek bile sunmuyor bize. Macbeht ve Hamlet kadar başarılı bir oyundu.
Keyifli okumalar
OthelloWilliam Shakespeare · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202420,7bin okunma
·
250 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
