Maydanoz ❤️❤️seni her elime aldığımda bu hikayeyi hep yaşatacaksın bana😔
Mutfak kapısının önünde, yerde, tam çocuğun ayaklarının dibinde, ağzı burnu kan içinde bir anne.
Başından omzuna kayan eşarbın üstünde martılar var.
Kocasının yumrukları altında bir yandan yalvarıp, diğer yandan kollarıyla kendini korumaya çalışıyor.
Çocuğun korku dolu gözleri eşarptaki martılara takılıyor. ‘‘Martı olsaydım keşke...
Annem de martı olsaydı...
Babam olmasaydı...
Babam martı olmasın...
O Bulutları döver...‘‘ diyor.
Çığlıklar, ağzın kenarından akan salyalar, gözyaşı, kan...
Hepsi birbirine karışıyor.
Kocaman, kıllı eller kalkıp kalkıp iniyor.
Çocuk eşarptaki martılara bakıyor hala. Martılardan birine kan sıçramış.
Bir damla kan martının kanadında.
Çocuk elindeki oyuncak arabaya sarılıyor. Pijaması belini sıkıyor.
‘‘Büyüdüm ben‘‘ diyor içinden.
‘‘Büyüdüm ben, koca adam oldum, o yüzden pijamam artık küçük geliyor bana.‘‘
Sonra duruyor. ‘‘Ama..ama ben koca adam oldum da neden anneme yardım edemiyorum...Ama pijamam sıkıyor beni...Büyüdüm mü ben, büyümedim mi...‘‘
Adam kadını dövmekten yoruluyor.
Adamın elleri acıyor.
Bir insan dövmekten nasıl yorulur?
Birini döverken yorulan insan insan mıdır?
Anne bir çuval gibi mutfak kapısının önüne seriliyor.
Adam acıyan ellerini soğuk suyun altına sokuyor.
Çocuk eşarptaki martıları sayıyor. ‘‘bir..iki...üç...dört...kan...‘‘
Anne yığıldığı yerde köpek gibi hırıltılar çıkarıyor.
Çocuk eğiliyor, annesinin saçlarını okşuyor. Avucuna annesinin yolunan saçları yapışıyor. Adam küfür ederek çekip gidiyor.
Çocuk bir şey yapması gerektiğini düşünüyor ama ne...
Mutfağa gidiyor.
Annesinin hoşuna gidecek bir şey olmalı ama ne...
‘‘Annem çiçekleri sever ona çiçek vereyim.‘‘ diyor kendi kendine.
Çiçek?
Çiçek yok...
Buzdolabını açıyor.
Yaşasın...
Çiçek var buzdolabında.
Çiçeği alıp, kanlar içinde yerde yatan annesinin yanına çöküyor.
Anne gözlerini açıyor zor bela.
Çocuk gülümseyen gözlerle annesine bakıyor. Anne çocuğun elindekine bakıyor.
Anne gülmeye başlıyor.
Güldükçe ağzının kenarında yaralar sızlıyor. Çocuk annesinin gülüşünü çok seviyor.
Ah bir de kan olmasa...
Anne çocuğun elindekine baktıkça gülüyor. Anne güldükçe çocuk da gülüyor.
Anne çocuğunu başını okşuyor.
Birşeyler söylüyor ama çocuk anlayamıyor. İyice kulağını annesinin ağzına yaklaştırıyor.
Anne fısıltıyla ‘‘Ne güzel çiçek bu böyle oğlummm‘‘ diyor.
Çocuk mutlu, gururlu ama biraz da mahçup ‘‘ama anne ben bu çiçeğin ismini bilmiyorum.‘‘ diyor.
Anne çocuğunun yanağını öpüyor.
‘‘Maydanoz oğlum maydanoz‘‘ diyorum.
Söyleyecek söz bulamadım çok duygulandım okurken😥😥
alıntı
#Üfleyincegeçmiyorbazıyaralar
·
107 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.