Gökyüzünün karanlık perdeleri ardında, yıldızlar sessizce parlıyor, ruhumun derinliklerinden yükselen sancılı bir feryatla birlikte kelimelerin dansı başlıyor. Sözcüklerin mürekkebiyle işlenmiş acı dolu bir melodiyi dile getiren kırık dökük cümleler, yüreğimin çırpınışlarına eşlik ediyor.
Gözlerim, sadece dışarıdaki dünyayı değil, iç dünyamın karanlık köşelerini de görmeye alışmıştı. Her duvar, bir zamanlar yıkılmış olan güvenin harabelerini taşıyor, geçmişin hayaletlerini yansıtıyordu. Ve her seferinde, korkularımın gözlükleriyle baktığımı gördüm.
Kırık dökük duvarlar arasında sıkışıp kalmış hislerimle baş başa kaldım, çırpınan ruhumun sızlayan sesini dinledim. Zaman, yaralarımı sarmak yerine derinleştirdi, güvensizlik duvarlarını inşa ettim eteğimde.
Bu tesadüf, bir nevi karanlık bir koridorda ansızın beliren bir ışık gibiydi. O ışık, karanlığıma bir nebze olsun aydınlık getirdi, içimi sıcacık bir huzur dalgasıyla doldurdu. Belki de bu yüzden, duvarların ardında yitip gitmek istemedim.
Ancak, her ne olursa olsun, kendi yolculuğumda yara alıp kırıldım. Belki haksızlık yapıp incittim, belki de manipüle edildim. Bilmiyorum ama bu düşünce, yüreğimde bir kırgınlık ve pişmanlık fırtınası başlattı.
Güvensizlikle dans ederken, sevdiklerimin mutluluğu icin yapmak istediklerime olan inancımı kaybetmekten korkuyorum. Belki de bu yüzden, duvarları daha da yüksek inşa ettim, kendimi daha da korumaya aldım. Kendimden bile şüphe duyar oldum, hayallerimle gerçeklik arasındaki ince çizgiyi göremeyen bir gezgin gibi.
Ve şimdi, bu satırları yazarken, yüreğimdeki çırpınışları, kelimelerin dansına döküyorum. Belki anlamak zor, belki de sadece hissetmek mümkün. Ama bu, içimden gelen gerçek bir döküntü, kırık dökük duvarların ardında saklı kalmış hislerin ta kendisi.
Kendine iyi davranmayı unutma, derinliklerinden gelen seslerle dans etmeyi asla ihmal etme.
Astrea'yı temsil eden kelimelerin hüzünlü melodisinde kaybolurken, içimden gelen hislerin ışığında yolculuğuma devam etmek zorundayım.