Modernist edebiyatın öncü eserlerinden sayılan Açlık; 1890'da yayımlanan, yazar Knut Hamsun'un Nobel edebiyat(1920) ödülü aldığı,edebi kişiliğini ön plana çıkarıp çokça konuşulmasını sağlayan en önemli eseri.
Eserde, Norveç'in başkenti Kristiania (Oslo) sokaklarında para sıkıntısı ve açlıkla mücadele eden ama gururundan ödün vermeyen isimsiz bir gencin hayatını okuyoruz. Geçimini sağlamak için gazetelere yazılar yazan genç ve idealist bu adamın yaşadığı olumsuzlukların etkisiyle gerçeklik algısını yavaş yavaş yitirerek yabancılaşmasına, bedensel ve ruhsal yıkıma uğramasına tanık oluyoruz.
Yaptığı hiçbir iş başvurusundan sonuç alamayan yazdığı yazılarla geçimini sağlamaya çalışan, gel gitleri çok fazla olan karakterimiz tek başına yaşadığı dünyada insanların kendisini fakir ve aciz görmemesi için manipülasyonlar yapıyor kimi zaman karşılaştığı ya da konuştuğu insanlara ani değişen ruh haliyle uydurduğu hikayeler sayesinde kendini daha zengin ya da daha iyi durumda gösterir gururlu ve onurlu bir adam olmasına karşın açlığın o hazin halleri okurken bizleride esir alıyor.
Bir sabah uyanır ve yazmaya başlar. Yazdığı yazıyı editöre götürecek ve para kazanacaktı çünkü çok iyi yazmıştı. Artık o küçük kasvetli oda da kalamazdı tek eşyası bir adet yorganı alıp terk eder odayı ama gidecek bir yeri de yoktu gururu parasını ödeyemediği odada kalmasına da razı gelmez ve gider. İşler çokta istediği gibi gitmez günlerce sokaklarda kalır yiyebilecek bir yemeği, yemek alabilecek bir parasıda yoktur.
Çaresizlik içinde kendini terk ettiği o odada bulur. Masanın üzerinde bir mektup dikkatini çeker. Dışarı çıkıp mektubu okuduğunda hiç bir şeyin henüz bitmediğini fark eder.
Tüm insani ihtiyaçlardan yoksun olan genç bir yazarın, zihinsel ve duygusal durumunu derinlemesine incelerken onun hayatta kalmaya çalışmasını ve gururlu mücadelesini yansıtan Açlık'ta asıl karakterin isimsiz olması da bir başka soru işareti. Çünkü tüm bu mesele sadece onun değil, her insanındır ve onun karakterindeki derinlikli insaniyet duygusuyla âdeta empati yapmamızı isteyerek tüm duygu durumlarının hissedilmesini sağlar. Bu isimsiz anlatıcı, yaşadığı açlık sebebiyle sanrılar görür, davranışları tuhaflaşır ve toplumsal normlardan uzaklaşarak bireyin yalnızlığını en ince detaylarıyla hisseder.
Hamsun'un anlatım dilinin sadeliği ve doğrudan aktarımı, bizi isimsiz anlatıcının iç dünyasıyla sanki arada hiçbir şey yokmuşçasına, tüm çıplaklığıyla karşılaştırması demek ki bu noktada oldukça etkili denebilir. Çünkü kimi zaman anlatıcıya acındırıyor kimi zaman kızdırıyor kimi zaman ise onun her sevindiğinde sevindiriyor. Bunu sağlaması ise yazma
eyleminin gücünü ortaya çıkarıp pohpohlanmasına da bir aracı oluyor.
