Topluluğun tarihsel gelişmesi çelişme ve tutarsızlıklarla dolup
taşıyor olsa bile, hain daima şimdiki zamana göre yargılanır.
İnsan daima şimdiki zamana ihanet etmiştir. O andaki yapı ve
güçler dengesi, hainin kim olacağını belirler. "Hain", topluluğun
geçmişi ile tam bir tutarlılık içinde olabilir. Ama topluluk kolektif olarak değişmişse, kaybeden her zaman birey olacaktır.
Örneğin, Sovyetler Birliği'nin tarihine baktığımızda, Troçki'nin,
Stalin ve Parti tarafından hain olarak suçlandığını görürüz. Sonradan, Stalin, Kruşçev tarafından komünizme ihanetle suçlandı
ve oybirliği ile hain ilan edildi. Ardından, sıra Kruşçev'e geldi. Derken Gorbaçov, Brejnev ile Stalin'i mahkum etti. Bütün bu örneklerde, Parti ile Sovyet yurttaşlarının da koroya katıldıkları
görülüyor. Hep birlikte hainleri birbiri ardından suçlama şarkısını söylediler. Hep birlikte, tek sesli bir koro halinde. Yaşasın
devrim! Yaşasın Parti! Bu bir yalan tabii. Çünkü, onların söylediği, bizim söylediğimiz, her zaman söylemiş olduğumuz
şarkı şu: YAŞASIN ŞU AN VE BİZİM ONUN İÇİNDEKİ YERİMİZ ! Hain ise, o ana meydan okuyan kişidir işte. Genellikle, düşmanın maaş bordrosunda olduğu için değil; genellikle iktidardan alaşağı edilmek istendiği için değil; değişme zorunluluğunu kavramadığı için de değil. Sandığımızdan çok
daha sık olan, ama o anın içinde kendimizi haklı çıkarmaya ve
yüceltmeye daldığımızdan farkına varamadığımız şey, hainin
gerçekten eleştirel yargısını kullanmakta olduğu gerçeğidir.
Tüm risklere, geleceğini bildiği suçlamalara ve yüzyüze bulunduğu dışlanma tehlikesine karşın, inancı uğruna tek başına
bu yolu izlemeye kararlıdır o. Yaptığı hangi anlama çekilecek
olursa olsun, düşmanı bu durumu nasıl istismar edecek olursa
olsun, o, durumu kendi gördüğü biçimiyle göğüsleyecektir;
bunu yapmaya isteklidir, gönüllüdür ve bundan başka türlü
davranamaz zaten. İbsen'in aynı adlı oyunundaki doktor gibi, o
da bir halk düşmanı olarak suçlanma olasılığını bile bile göze
alır.
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.