Toplumun işlediği en büyük suç, çocukları için harcaması gereken parayı çocuğu ve kendi kendisini yok etmek için harcıyor olmasıdır. Toplum, sorumluluğundaki koğuşa ait olan parayı boşa harcayan bir gardiyan gibi davranmaktadır. Yetişkin dünyası sadece kendisi için bir şeyler inşa eder ve harcar, oysa sahip olduğu zenginliğin bir kısmının çocuğa
ait olması gerektiği açıktır. Bu hakikat, yaşamın özünde vardır; hayvanlar, hatta en basit yapıdaki bir böcek bile bize bunu öğretebilir. Karıncalar kim için yiyecek depolar? Arılar kim için çiçeğin özünü emer? Kuşlar yuvalarına taşıdıkları yiyecekleri kim için arayıp bulur? Doğada, her şeyi kendisi tüketip çocuklarını yoksun bırakan hiçbir yetişkin örneği yoktur. Ancak insan evladı için yapılan hiçbir şey yoktur, bedenini bitkisel bir hayat sürdürecek şekilde muhafaza etme çabasından başka. Savurgan toplum acilen paraya ihtiyaç duyduğunda bu parayı okullardan, özellikle de insan yaşamının tohumlarını barındıran anaokullarından alır. Kendisini koruyacak ne bir kolu ne de sesi olan bir yerden alır. Dolayısıyla bu, insanlığın en berbat suçu ve en saçma hatasıdır. Toplum, aldığı parayı yok edici silahlar için harcadığı vakit iki katı bir yıkıma neden olduğunu algılamaz bile; yaşamı teşvik etmeyerek ve ölümü getirerek yok eder. İkisi de tek ve aynı hatadır; çünkü insanlığın maddi düzeyde had safhada ilerlemiş olması, tam da yaşamın gelişimini temin edememelerinden kaynaklıdır.
Yetişkinler şimdi yeniden organize olmalıdır ve bu sefer kendileri için değil, çocukları için bunu yapmalıdır. Doğuştan gelen körlüklerinden ötürü göremedikleri ama bir kere görüldü mü bir daha inkâr edilemeyecek bir hakkı savunmak için seslerini yükseltmelidirler. Eğer toplum, bu güne kadar çocuğa inançsız bir gardiyan olduysa, şimdi de çocuğa ait olanları iade etmeli ve adil olmalıdır.
Sayfa 230 - Kaknüs Eğitim KitaplığıKitabı okudu
·
78 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.