Gönderi
·
Not rated
Vuslat
"Tutunacak bir şeyler arıyorum. Tutunacak bir şey bulursam sanki tutunabilecekmişim gibi. Ellerim, kollarım, ayaklarım tutmuyor. Ölümden önceki an bu olsa gerek diyorum içimden. Bir ara öleceğim diye ümit edip sevindiğimi hatırlıyorum. Ama ölünmüyor. Ölenle ölünmüyor."
Doğuma daha zaman vardı ki oysaki. Zeynep'i de alıp görev yaptığı Edirne'ye götürecek ve kızı da orda doğacaktı. Ama o gece sancısı tutmuştu Zeynep'in. Üstelik yüzü de kireç gibi bembeyaz olmuştu. Hastaneye yetiştiklerinde hemen ameliyata alındı. O anda sanki gelecek olan kötü haberi hissetmişti Yusuf. Kendini öyle bıraktı ki gözyaşları dinmek bilmiyordu. Doktorlar ameliyattan çıkıp eşini ve kızını kaybettiğini söylediğinde ise gözyaşları akmaz oldu. Kurumuştu sanki göz pınarları. Karısını ve kızını toprağa verdikten sonra ise sığamaz oldu hiçbir yere. Kendini yollara vurdu. Kendinden geçercesine yürümek, kendine acı çektirmek istiyordu.
Yolda tanıştığı insanlar, başına gelenler ona istediğini verebilecek miydi? Yoksa bütün bu yaşadıkları ve tanıştığı kişiler hayal ürünü müydü? Kendini hiç yollara vurmamış da hepsini hayal mi etmişti? Ne farkederdi ki sonuçta o en çok istediği şeye kavuşmayı başarmıştı...
️Senin için tünel de yok, ışık da. Ama ne var biliyor musun? Hayat var. Bak etrafına. Dönen bir dünya var. Kendin varsın artık. Evet, yalnız kaldın ama... Kaldın sonuçta. Hala nefes alabiliyorsan kendine yeni hedefler koyabilirsin. Yeni bir hayat. Onunla yapmadığın ya da yapamadığın şeyleri düşün ve onların peşinden git.
Sevdiklerimizin değerini maalesef ki kaybettikten sonra anlıyoruz. Ne kadar acı değil mi? Peki ya bunu bildiğimiz halde yine de yapamıyor olmamız? Ama hayat her şeye rağmen devam ediyor. Önemli olan yaşadıklarımızdan ders alıp hayatımıza o şekilde devam etmek.
Bu kitabı okurken Yusuf'un o melankolik hali sizin de içinizi acıtacak muhtemelen. Üzüleceksiniz hatta belki gözleriniz dolacak. Ama onun o sadakati ve vefası da içinizi ısıtacak.
·
22 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.