Sən məni unuda bilsən...
Sən məni, əzizim, unuda bilsən,
Gərək çıxmayasan yaşıl çəmənə.
Mən o çəmənlərdən bir bahar çağı
Bir dəstə gül dərib vermişəm sənə…
Sən məni, əzizim, unuda bilsən,
Gərək baxmayasan yağan yağışa.
Açıb könlümüzü bir çətir kimi
O yağış altında gəzmişik qoşa.
Əzizim, sən məni unuda bilsən,
Gərək keçməyəsən o küçələrdən.
Vüsal çəkiləcək son bahar kimi,
İntizar dinəcək lal gecələrdə…
Əzizim, sən məni unuda bilsən,
Ulduzlu göylərdən gözünü çək sən.
Yalqız gecələrdə pıçıldaşanda,
Sən mənim səsimi eşidəcəksən…
Əzizim, sən məni unuda bilsən,
Bir də o gözlərə kim baxacaqdır?!
Saçına əl vurma, aman günüdü,
Mənim əllərimçün darıxacaqdır…
Əzizim, sən məni unuda bilsən,
Şirin xatirələr gen düşəcəkmi?!
Son payız çağında dağlara ilk qar,
Sənin saçlarına dən düşəcəkmi?!
Əzizim, sən məni unuda bilsən,
Yaralı könlünü bir ovut görüm.
Məni unutmağı asan bilmisən?!
Unuda bilirsən, gəl, unut görüm…
© Baba Vəziroğlu 🍃
·
330 görüntüleme
“Bir ocaq söndürmüsən yanan ürəkdə,
Gərək tüstüsünə dözəsən indi”
Bu misraları xatırladır,çox təsirli şeirdir🍂
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.