Seni sevemem dedi. Nedeni ise havaların sıcak olmasıymış. Meğer kalbinin sıcaklığına bir de yaz güneşi eklenince fazla gelmiş! Bu bahaneyi duyduğumda içimden gülmek geldi, ama bir yandan da düşündüm: Belki de gerçekten zamanlama yanlıştı. Belki de onun kalbi, yazın yakıcı sıcağında sevgiyi taşıyamayacak kadar doluydu.
Sonbahar gelirken, yapraklar sararıp dökülmeye başladığında belki de içindeki yükler de hafifler. Serin bir sonbahar akşamında, hafif bir meltem eşliğinde parkta yürürken belki de kalbinin kapıları yavaşça aralanır ve beni içeri davet eder. Birlikte dökülen yaprakların arasında yürür, rüzgarın sesini dinler ve sıcak bir kahve eşliğinde uzun sohbetler ederiz. Belki o zaman, sevgiye dair hisleri daha farklı olur.
Ve sonra kış gelir. Kar taneleri usulca yere düşerken soğuk havanın içinde belki de içimizi ısıtacak bir sevgi filizlenir. Belki de yılbaşınd sıcacık bir sobanın başında oturup hayaller kurarken o an gelir. Kalbinin buzları erir ve bana kocaman bir gülümsemeyle bakar. O an sıcak çikolata kokusu ve yanımda onunla, dışarıdaki soğuk ne kadar keskin olursa olsun içimiz sıcacık olur.
Ne de olsa, mevsimler değişir, duygular da öyle değil mi? İlkbahar yaklaştığında, çiçekler açmaya başladığında, kalbinde de yeni duygular filizlenir. Belki de baharın tazeliği ve yeniliği, sevgimizi de canlandırır. Çiçeklerin arasında yürürken, elini tutup ona sevdiğimi söylerim. Ve belki o an, gözlerinde sevginin parıltısını görürüm.
Zamanla bu mevsimsel değişikliklerin kalbindeki etkilerini sabırla beklerim. Çünkü biliyorum ki doğru zaman geldiğinde ve doğru mevsimde, sevgimiz de filizlenip büyüyecek. Bahar mutlaka gelir, çiçekler açar ve belki o zaman kalbin de sevginin tatlı esintisine kapılır. Ben de o zamana kadar sabırla beklerim, çünkü biliyorum ki her mevsimin kendine has bir güzelliği ve getirdiği duygular vardır.