Gönderi
Normalde kağıtları çevire çevire bir sürü duygu göstererek bazen ağlayarak bazen tebessüm ederek bazen de kızarak hatta nefret ederek aslında okuduğumuz süreçte bize arkadaşlık eden içindeki karakter her neyse veya her kimse bizimle bağ kuran KİTAP denen belli bir sırada dizilmiş kağıt yığınını bitiririz. Ama Değersiz bir hayat öyle bir şey değildi. Benim bitirdiğim değil o beni bitiren bir kitaptı. Okuma isteğimi zaten ne kadar etkileyici olduğunu duyduğumdan edindim ama. Bu kadar beklemiyordum. Ben kırk yıl düşünsem bir kitabın bu kadar düşündüreceğini, aglatacagini kısaca etkileyeceğini anlayamazdim. Ama kırk yıl düşünerek değil haftalarca okuyarak anladım ki bir kitap tüm bunları en iyi şekilde yapabilirmiş. Anladım ki bir yazar 822 sayfaya hayattaki en acı en olduğunu kabullenmediğimiz hatta belki de çoğu insanın aklına bile gelmeyecek her şeyi sığdırabilirmiş. Anladım ki bir karakterin hissettiği şeyleri en az onun kadar hissettirebilirmiş bir dil okura. Yani bu kitabın bana cidden yaşatmadığı duygu kalmadı. Bazen o kadar büyük tepki gösterdim ki içimden olsun dışa vurarak olsun acaba delirdim mi diye sordum kendime ama bu sadece etkiydi. Zamanla hafifleyecek geçici bir acı. Geçmeyecek tek şey "Bunları yaşayan ne kadar insan var acaba?" düşüncesi. Yaşlı bir adama bakınca "Acaba şu an düşünmediğimiz hayatında ne yaşadı?, mutluysa zorunda hissettiği için mi mutlu?, suçlu hissediyorsa suçu ne?, kızgınsa siniri kime?"düşüncelerinin varlığı. Beni uzun bir süreç bu derece ve hatta daha fazla etkileyen bu kitap hakkında ben saatlerce konuşsam uzunca satırlar yazsam yine de söyleyeceklerim bitmez ama daha fazla anlatacak söz bulamıyorum cidden.
·
25 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.