kendime not olsun diye yazdım, herhangi birinin okumasına gerek yok.
gerçekten hiç iyi değilim, dokunsalar ağlayacaksın derler ya işte o durumdayım. kendimi bu yaşıma kadar asla anlamadım, anlamaya da tanımaya da çalışmadım. bilmiyorum ben nasıl bir insanım? iyi mi, kötü mü? hepsi şahsi bu hissettiklerimin. çünkü sorunu hep kendimde arıyorum. bazı insanlar çok kötü biri olduğumu, kitaplarımın kalitesi kadar kalitemin olmadığını söylüyorlar. belki de daha ağır cümleler sarf ediyorlar. kim bilir? belki arkamdan çok kilolu, sürekli saçlarını topuz yapıyor ııy, kaşları birbirinden çok ayrı vs. diye bahsediyorlardır kim bilir? ama bu laflar değil de benim her insana güvenip de güvenimin suistimal edilmesine ağlıyorum, üzülüyorum, kızıyorum. hem bunlar için bir başka çaba sarf etmediğim için...
bu insanlar dört dörtlük insanlar değil fakat karşılarına sürekli dört dörtlük insanların çıkmasını istiyorlar. dönüp kendilerine bakmadıklarını fark ettim örneğin. hani ben neyim, nasılım da karşımdaki insandan böyle söz ediyorum diye de düşünmüyorlar.
bazen onlar gibi düşünüyorum. kendimden nefret ediyor, bu nefretimin sebebini gene kendimde arıyorum. üzülüyorum, kızıyorum, bazen de umursamıyorum ama nereye kadar gidecek? eski ben'i çok özlüyorum. sürekli gülen, karşındakini güldüren, herhangi bir şeyi takmayan, uyku düzeni olan eski ben'i...
insanları tanıma çabamdan artık hoşnut değilim. çünkü hepsi aynı, sadece görüntüde farklılar. içlerine girip de o çöplüğü görene dek onların melek olduklarını düşünürdüm hep. çok mu saf biriyim yoksa aynaya mı baktım anlamıyorum... kendimden nefret mi ediyorum? bunlar o kadar dile getirdiler ki benden nefret ettiklerini artık bunu düşünmeye ben başladım. kendimden nefret etmeseydim bu durumda olur muydum? kendi kendime üzülür, kırılır, ağlar mıydım?
ya da iki yüzlü biri miyim? kendimi tanımıyorum ve iki yüzlü biri olduğumu bilmiyorum dolayısıyla. kendimi birine açmaya o kadar çok ihtiyacım var ki... etrafımda hiçbir doğru insanın olmaması o kadar kötü ki... bazı muhteşem insanlar var, her koşulda yanımdalar. kan bağımız olmayabilir fakat ablam, abim olarak görüyorum onları. belki onlar olmasa hâlâ o bok çukurumda dönüp dolaşıyor olurdum.
bilmiyorum, bilmiyorum, hiçbir şey bilmiyorum. tek bildiğim yavaş yavaş her hatamda kendimi kötü biri olarak itham ediyor olmam. ama her insan hata yapar öyle değil mi? her insan düşer, her insan yenilir, her insan umudunu kaybeder...
beni benden nefret ettirmeyi nasıl başardılar?
siyah - karsu
·
114 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.