Ruhunuza, hayatınıza, tüm benliğinize dokunacak o kitap!
"Nereye aitsiniz?"
İki kelime ile alıp bambaşka diyarlara götüren bir soru değil mi?
Doğduğunuz yere mi yoksa bir filmde de dediği gibi "zamanı durdurmak istediğiniz yere" mi?
Çoğumuz bir kelebeğin kozasından çıkma mücadelesi verirken cevaplamak zor olsa gerek... Belki de yalnızca kendine ait insan, belki toprağa. Ama öyle ya da böyle başını sokacak bir yere ihtiyaç duyuyor değil mi? Tıpkı Leyla'nın olduğu gibi... Peki ya bir gün gelir ve oraya da "Artık başını sokma," denirse? Ya da Roxy gibi başını soktuğu yere ait olmadığını hissederse? Ali Yekta Bey gibi, evi gördüğü yürekte misafir konumuna düşerse? Varlığıyla misafir olduğu hayatta, en çok evi bildiği yerlerden göçüyor insan. Kimi zaman mübadeleyle, kimi zaman mücadeleyle...
"Mademki insanlar birbirine acı veriyordu, o zaman en güzel şey hayata meydan okumak ve mutlak bir yalnızlığı seçmekti." (s. 97)
Bazen bir kitap okursun, hayatın değişir.
Bir gün bir insanla tanışırsın, bir daha asla eskisi gibi olamazsın. Üstelik o ana kadar var olduğunu dahi bilmediğin, bilsen umursamayacağın bir insanla... Öyle bir an gelir ki yetmiş yılda yaşayamadığını birkaç günde yaşarsın. Ummadığım hayatlar birleşti eserde. Herkes bir yerinden yaralıydı ve herkesin yarası diğeriyle kapandı. Bir denklem anca böyle güzel çözülebilirdi, hayatın anlamını yakalamak için kimi zaman bazı şeylerin alt üst olması gerekirdi. Dönüp baktım hayatıma, alt üst olan ne varsa belki de böyle bir dönüm noktasının işaretiydi.
Sanki bir kitap değil aynı anda onlarca kitap okumuş gibiyim şimdi.
Bir eski zaman yalısı, Bosnalı ailesi,
Güç kaybeden bir devletin panoraması...
Yaşanmaması gereken bir aşk -kime göre, neye göre- ve o aşkın gün ışığından uzak büyütülmüş, özenle saklanmış meyvesi. Dünyanın en güzel çirkin ördek yavrusu... Dünyaya açılma ve tüm güzelliği ve zorluğuyla onunla tanışma vakti.
"İşin en kötü yanı da dünyanın herkes için cehennem olmadığını, daha iyi, daha mutlu bir yaşamın varlığını bile bile buna katlanmak." (s. 67)
Müziksiz bir hayat hatadır, der 
Friedrich Nietzsche, Eserde de öyle güzel yer tutuyor ki... Yusuf ile Roxy, Roxy ile Leyla müzikle bağlandı birbirine, Leyla yalının dışında da güzel bir hayat olduğunu ilk defa öyle hissetti. Yazarın hayatında da güzel bir yeri vardı. Belki de kimi hayatlar ritmini bulmak için müziğe muhtaçtı. Ama o bile rahatlatmadı içimi eseri okurken... Baştan sona taş kesildim, bir bebek ölü annesinin kan sızan memesini emerken. 
Gazap Üzümleri'nde bile yoktu gazabın böylesi... Ve Leyla Bosnalı'nın küçük Leyla'ya mektubu... Kendisini yalnızlığa, kimliksizliğe iten ailesinin aşkına büyük saygısı: "Sizin zamanınıza gelinceye kadar aşk kelimesi aynı anlamı koruyacak mı bilmiyorum ama onların bu duygusuna saygı duymak gerektiğini düşünüyorum."
Her nerede yaşarsak yaşayalım, ne kadar asil bir hayat sürersek sürelim, insanların belleğinde yer ettiğimiz kadar yaşıyoruz hayatta. Leyla Bosnalı'nın hikayesiydi bu, onunla birlikte gidecek olan bir hikaye... "Adını hatırlayan son insan öldüğünde hiç yaşamamış olacaksın," derler ya, işte o misal. Ama öyle bir hikayeydi ki can evimden vuruldum. Evim bildiğim yerlerden kovuldum. Düşman işgali, milli mücadele, mübadeleler, İstanbul'un silüeti, yalılar, toplum hayatı, insanların dine ve devrime bakışları birer birer geçti gözümün önünden, Fırat Suyu Kan Ak'tı, onlarla birlikte ben de akıp gittim, kaybettiklerim içinden en çok yüreğine evimi kurduklarımı özledim.
Velhasılı kelam, birçok kitabını okudum yazarın, evim diyeceğim eseri oldu 
Leyla'nın Evi, Hayata geç kalma korkumu yendim, umudu, güçlü kalmayı ve her insanda keşfedilecek bir şeyler olduğunu gördüm. Ferrari'mi satmadan geldim, yakaladığım anlamla ve yüreğimdeki buruk hazla dönüyorum. Yolda karşılaşmak dileğiyle... Bakın, kimi kesişmeler bir ömre bedel! Leyla, Ali Yekta ve Roxy'de olduğu gibi...
·
2.638 görüntüleme
Güne incelememle başlayan herkese kucak dolusu günaydınlar! Okuyan, yorumlayan, paylaşan herkese teşekkür ediyorum. 🌼
Kaleminizle bir çok kişinin yüreğine dokunduğunuzu bilin Hocam🥹
Çok uzun zaman önce okumuştum konusu genel hatlarıyla aklımda ama kesin olarak hatırladığım bir şey var ki okurken gözyaşlarımın usul usul aktığıydı. Livaneli yetkin bir kalem pek çok eserini okudum ve okumaya da devam edeceğim.
Ve bazı kitaplar, eserler yeniden okumayı hak ediyor sanırım Leyla'nın Evi yeniden okunacak buna sebep olduğunuz için teşekkür ederim hocam. Alıntılarınızı ve kitap yorumunuzu okuyunca ziyadesiyle imrendim 😊
Güzel öğretmenim sizi uzun süredir takip ediyorum okuduğum kitapları hep incelemelerinizden seçiyorum. İyi ki varsınız 🌸
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.