“Bazen deliliğim başlıyor. Uzağa, çok uzağa, kendimi unutacağım bir yere gitmek, unutulmak, kaybolmak, yok olmak istiyorum. Kendimden kaçıp, çok uzaklara, mesela Sibirya’ya gitmek, ahşap evlerde, çam ağaçlarının altında, gri gök, ve karın, lapa lapa yağan karın, altında, gidip kendi hayatıma yeniden başlamak istiyorum. Ya da mesela Hindistan’a gitmek, parlak güneşin altında, göğe başlarını uzatmış ormanların altında, acayip insanlar arasında, kimsenin beni tanımadığı, kimsenin dilimi bilmediği, her şeyi kendimde hissedeceğim bir yere gitmek istiyorum. Ne var ki bu iş için yaratılmadığımı görüyorum. Hayır, ben tembelin biriyim."
| Sadık Hidayet |
··
25 görüntüleme
hayatta bir şeylerin artık değiştirilemeyecek olduğu gerçeği bir şekilde atlatılıyor ama o andan sonra da yaşamaya devam edecek olduğun gerçeği atlatılamıyor..
Bir şeyleri artık değiştiremeyeceğimiz gerçeğini de atlatamıyoruz kimi zaman. yeni umutlar edinerek, edebiyata tutunarak bize ağır gelen gerçekleri yanımızdan ayırmadan yaşamlarımızı tüketmeye devam ediyoruz.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.