Gönderi
Algernon’a Çiçekler
Hiçbir şey bilmeden mutlu yaşamak mı, her şeyi bilip mutsuzluklara göğüs germek mi daha iyidir? Cehalet mutluluk mudur? Charlie’nin öyküsünü okuyunca evet, cehalet mutluluktur diyorum. Hiç ışığı görmeyen biri karanlığa mahkum olduğu için belki müteessirdir fakat tadını almadığı bir şey için özlem duyması, acı çekmesi çok da mümkün değildir. Ama ışığı bir kez gören, dünyanın renklerinin tadına varan bir insanın tekrar karanlığa mahkum olması… İşte bu tarif edilebilecek bir acı değildir.
Charlie doğuştan zihinsel yetersizligi olan 32 yaşında bir adamdır fakat annesinin bilinçaltına ta çocuklukta yerleştirdiği olumsuz kalıplar yüzünden akıllı biri olmayı her şeyden çok istemektedir. Algernon adında bir farede yapılan ve zekayı geliştiren bir ameliyata gönüllü olur. Deney ilk kez bir insan üzerinde gerçekleştirilir. Deneyin başarıya ulaşıp ulaşmadığını izlemek için Charlie’den her gün ilerleme raporları yazmasını isterler. Okuyucu, günbegün hem yaşadığı olaylarla hem de yazılarının her geçen gün yazım hatalarından arınıp daha kaliteli metinler olmasıyla Charlie’nin yaşadığı olumlu değişimi takip eder. Evet Charlie müthiş bir hızla gelişim gösteriyor, kısa zamanda akademik kitapları okuyup anlayacak ve çeşitli yabancı diller öğrenecek seviyeye geliyor fakat gel gör ki bu yeni hayatı ona mutluluk getirmiyor. Toplumun kendinden altta olanı da kendinden üstte olanı da nasıl dışladığını, gelişen zihninin etkisiyle acıklı çocukluk anılarını hatırlamanın verdiği acıyı hisseden Charlie büyük bir yalnızlığın içine düşüyor.
Okuyucu olarak tam onun intihar edeceğini düşünmeye başladığımda olaylar bambaşka bir seyir alıyor. Uzun süre etkisinden kurtulamadığım bir roman. Öyle içten yazılmış ki… Charlie’yi ta derinlerde hissettim, acılarını yaşadım. Mutlaka okunmalı. Ben bu kadar geç okuduğum için hayıflanıyorum.
·
57 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.