Çiziktirmişim bir ara....:
En güzel zamanlar, minnacık ayaklarıma, annemin ayakkabılarını giydiğimde, ‘Topuklarını kıracaksın çıkart’ uyarısından hemen sonra ‘Annem benden daha ağır, o giyince değil de, nasıl olur da ben giyince kırılır ki?’ diye düşüne düşüne aynada kendime bakıp hayrete düştüğüm zamanlardı . Kafanın farklı çalıştığı zamanlar… Ayakkabılar çıkar, sorun uçar giderdi kafadan… Yorgan daha yoldayken biterdi kavga. Çok da üzerinde durup kafa patlatmaya değmezdi bazı şeyler besbelli…
Düz yolda değil de duvar tepelerinde yürürken, bir yanda korku, bir yanda elimi tutan dedemin verdiği huzurla duvar bitene kadar yürüyüp gittiğim zamanlardı o zamanlar.. Tek huzursuzluk ‘Acaba o şekerlerden alır da mı döneriz eve, yoksa almadan mı?’ diye düşünürken yaşanırdı. ‘Dede, paramız var mı?’ diye laf olsun diye sorulur, her seferinde ‘Dedenin parası bitmez kızım’ cevabının alınacağını bile bile merakla beklenirdi o cevap… Şaka maka, dedemin çok parası olduğuna, ve gerçekten de bitmeyeceğine inanırdım da hani… Laf değil, ne de olsa her seferinde alınırdı o şekerlerden.. Bu da demek oluyordu ki, dedem Karun kadar zengindi besbelli…
Aylarca tepesinde oturup ‘‘Bu harf ne, şu harf ne??’’ diye daralttığım, her seferinde bulmaca çözme keyfini bozduğum canım anneanneme ‘’Şu karşıda ‘kiralık’ mı yazıyor?’’ diye sorduğum gün , annemi arayıp ‘’Bu kız okuyor!!!’’ diye bağırıp çağırışına hayretle bakıp, ‘’ İyi bir şey yaptım herhalde, herkes bu kadar sevindiğine göre… Bileydim daha önceden belli ederdim, ben epeydir okuyorum zaten’’ diye düşünüp kendime kızdığım zamanlardı o zamanlar… ‘E bari okula gideyim artık , toplama çıkarmayı da öğrendim mi oldu bu iş, devam etmeme de gerek kalmaz, direk öğretmen olurum ’ diye düşündüğüm, ama daha okula başlamak için 2 senem olduğunu öğrenerek yıkıldığım zamanlar… Zaman geçsin diye sabır , sabretmeyi öğrenmek için zaman gerekiyordu besbelli…
Sürekli bayıldığım zamanlardı o zamanlar… Bir keresinde beni sevip sevmediğini çok merak ettiğim ablamın, yine sebepsiz gelen bir baygınlık sonrası, ben ayılırken başımda hüngür hüngür ağlayarak ‘’Allahım n’olur kardeşim ölmesin’’ diye sızlanıp durduğunu fark ettiğim an, içimdeki o mutlulukla hala baygınmış taklidi yapmaya devam ettiğim zamanlardı… Üç beş kere daha yalvarsın da daha çok mutlu olayım diye… Yalvarırdı da.. O nasıl tarifsiz bir mutluluktu öyle… Bir yandan baygın görünmek, bir yandan mutluluktan sırıtmamaya çalışmak zordu… Pek zor zamanlardı. Ama olsun, değerdi… Ablam beni çok seviyordu besbelli…
Vişne çekirdeği yuttuğum gün korkuyla anneme koştuğumda ‘Sakın su içme , sularsan büyür içinden ağaç çıkar’ dedi diye bütün gün susuz gezdiğim, en son yerlerde sürünürken anneanneme yakalandığımda bi kova suyun kafama dikildiği zamanlardı o zamanlar… Anneannem annemi azarlarken annemin ‘Ben ne bileyim ayol inanacağını ay yazıııık’ diye kahkahalar atışını seyredip , ‘Annem komik mi yoksa deli mi acaba’ diye düşünüp dursam da, bir sonuca varamadığım zamanlardı o zamanlar.. Evet şimdi biliyorum, annem çok komik, ama o zaman o da hala çocukmuş besbelli…
Bir de babamın aylarca evinden uzaklarda çalıştıktan sonra her seferinde bir gün geri döndüğü, koca bavullarda bize dünyanın ta öbür ucundan çikolatalar getirdiği zamanlardı o zamanlar.. Ne şanslı çocuklarız yahu diye yıllarca sevinirken, bir gün onun çaldığı kapıyı açtığımda , beni ilk gördüğü an ‘ Sen ne kadar büyümüşsün böyle’ dediği zaman, içimin nasıl parçalandığını fark ettiğim, büyürken bizi göremiyor oluşunun verdiği acının, o çikolata bavullarından çok daha büyük olduğunu fark ettiğim zamanlardı.. Galiba tam da o an büyümüştüm ben … Babam çikolatadan çok daha önemliydi besbelli…
Sonra uçtu gitti o güzel çocukluk, asırlar geçti ve büyüdüm epey… Şimdi topuklu ayakkabı giyince kırılmıyor hiç biri, sorun kalmadı, ha, duvar üstlerinde yürümeye kalksan deli diyorlar o başka. Öğretmen de oldum sabredince, ama sabır sadece öğretmen olana kadar uğradı bana… Hala alelacele yaşıyorum hayatı… Ablamın beni ne kadar sevdiğini biliyorum, binlerce kez gördüm , şüphem kalmadı.. Büyürken her şeye şahit olamadı belki ama artık babamla birlikte yaşlanıyorum çok şükür… Annem , mutluluk kaynağım, o muhteşem kadın , beni her gün güldürmeye devam ediyor… Ama ben bize bıraktıkları binlerce anıya karşılık çocukluğumu alıp giden canım dedem ve en yakın arkadaşım anneannemi çok özlüyorum o ayrı…
Ama hayır, keşke büyümeseydik hep çocuk kalsaydık diye bağlamayacağım sonuca bu gevezeliği… Tam tersine, çok şükür yaşlanabiliyorum diyorum, ve görüyorum ki geriye kalan her şeyin kıymetini bilerek, hiçbirşeyin sonsuza kadar aynı ve bizimle kalamayacağını öğrenmiş olmanın farkındalığıyla daha bir sıkı sarılıyorum artık sevdiklerime. Artık bütün ailem, artık bütün sevdiklerim , artık her şey daha kıymetli… Yaşlanıyor ve hayatı sevdiklerimle paylaşıyor olabilmenin ne büyük bir şans olduğunu bilerek devam ediyorum yola…
Hepimizin, sevdiklerimiz ve sevenlerimizle birlikte yürüyeceği yollar açık ola…
··
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.