Şiirler neden bu kadar güzel. Sanki herbirimizin derdini anlatırmış gibi. Belki de yazarlarda bu kadar aşıktı. Belki de hepimiz aynı seviyoruzdur. Bazılarımız içten sevse bile. Öylesine derin, öylesine tutkulu. Belki de kavuşamayanlar gerçek aşkı bulanlardı. Düşsene bi, seviyorsun ve severek ölüyorsun. Nifret etmeden, hayal kırıklığı yaşamadan. Belki de yaşamışlar bilmeyiz. Belki de hepimiz nifret ettiğimiz, hayal kırılığına uğradığımız için unutamıyoruzdur. Belki de sevdiğimiz insanlara anındaca kavuşsak, hiç nifret etmeden, hayal kırıklığına uğramadan yaşasak, adı aşk olur muydu? Bu kadar şiirleri güzel yapan belki de aşk değildi, çekilen acılardı. Belki de keşke ben yazsaydım dediğimiz şiirlerin yazarlarını değilde, yaşadıkları o büyük aşkı kıskandıysak? Ya biz duygularımızı hala anlayamamışsak? Hani, olur ya sende hastalanmışsındır ve senden başka 1-2 kişi de hastalanır, sende bilmezsin hastalığını onlardan öğrenerek teşhis koyarsın kendine. Peki ya bizde öyle yaptıysak, yanıldıysak? Belki de insanların bize yaşattıklarını, onlara değer verdiğimiz için ismine aşk diyip, gerçek aşkımızı ve bizi gerçek sevenleri görmediysek, biz körsek ya da kör olmayı istediysek? Ya hep kendimizi kandırdıysak, karşı tarafın günahı yoksa? Hani güya kıskandığımız ve yazmak istediğimiz şiirler var ya daha doğurusu kıskandığımız yazarlar. Hah işte o yazarların hissederek yazdıklarını şiirleri okuyup, kendimize iyi gelmeyip, acı vereni seçdiysek, ya acıyı, acı çekmeyi seviyorsak? Sadece şiirleri daha doğrusu yazarların acısını, aşkını kıskandıysak? Ya yanlız kendimize de değil karşı tarafı da ateşe attıysak?
Biz ne yaptık?