"Ben kimim?..."
Var oluşa dair bir istifham.
Duruma ve şartlara göre ara ara yöneltirim bu soruyu kendime.
Kitapla birlikte tekrar sordum.
"Ben kimdim; ama kime göre?"
'Ben kimim' sorusu aslında insanın kendi varlığına anlam bulma çabasıdır.
"Ene'l Hakk" diyen Hallac-ı Mansur'u anmadan geçemeyeceğim burada.
Ne için yaşıyorsan O'sun...
Gayri iradî bir varoluşla bu âlemde mevcûdiyetini sorgulayan her bilinç sahibi varlık, varlığına bir değer kazandırma arzusu içindedir.
Görünmek ile var olmak arasındaki ilinti bir yanılsamadan ibaret.
Var oluş düzleminde görüntülerin yansıtıldığı aynalarda görünmenin aldatıcı tesellisi bir anlam arayışı içerisinde varoluş sancısını başlatıyor.
Aşk bu sancıyı dindirmek için bir sığınak olabilir miydi?
Bu sancıyı dindirmek için bir imgeye yüklenen aşk mukayyed ve yetersizdir. Çünkü imge hem sonludur hem de aciz. O halde imgeye indirgenen aşkı mutlak ve aşkın olan yaratıcı bağlamında yaşamak aşka bir kutsiyet kazandıracaktır. İmge yok olsa bile bağlamından kopmayan aşk insanın varoluşuna bir ayna tutacaktır.
Peki ya intihar?
İntiharı ise bir var olma çabası olarak tanımlamış yazar. Varlığına anlam bulamayan kişi değersizlik duygusuyla kendini bir yokluğun içinde bulur. Yokluğun vermiş olduğu acının son noktası ise intihar düşüncesini doğurur. Kişi yokluğun acısını intiharla yok ederek var olmak ister.
Mustafa Ulusoy'un aşk, varoluş, benlik ve anlam arayışı üzerine kurguladığı kitabı okurken bazen doktorun karşısında Kırmızı, bazen de Beyaz'ın karşısında doktor karakterlerinin yansımalarını hissettim üzerimde.
Son olarak yazarın aynaya dâir şu cümlesini üzerinde düşünülmeye değer bir tespit olarak bırakıyorum.
"Hiç kimse kendisini aynada göremez...
Aynada gördüğümüz, yüzümüz de kendimiz de değiliz..."
O halde aynada gördüğümüz neydi?
