Türk insanında çoğunlukla sosyal güdüler üstün gelir. Yabancı ülkelere baktığımızda ise genellikle fizyolojik güdülerin üstün geldiğini fark ederiz, özellikle Almanlarda bu durum daha belirgindir. Mesela:
Alman: Aç mısın?
Türk: Yok sağ ol, aç değilim.
Alman: Peki o zaman.
Derin bir açlık ve sessizlikte daha çok duyulan gurultu sesleri...
Ya da:
Türk: Açsındır, ben yemek hazırlayayım.
Diğer Türk: Yok sağ ol, aç değilim.
Türk: Valla olmaz, yiyeceksin!
Diğer Türk: Sağ ol, tokum.
Türk: Hayatta bırakmam, ye!
Diğer Türk: İnan tokum.
Türk: İnanmam, yiyeceksin.
Diğer Türk: Evden yiyip çıktım.
Türk: Evden çıkalı kaç saat oldu, ölümü öp bak, yemeden bırakmam.
Diğer Türk: Yahu bizim ev buraya iki dakika.
Türk: Yemin verdim yiyeceksin.
Diğer Türk: İyi yiyeyim bari bir parça.
Türk: Öyle bir parçayla olmaz, bak çoluk çocuğunun ölüsünü öp ki bir tabak daha.