Kitap hakkında o kadar çok şey yazmak istiyorum kii! Emre Timur’un okuduğum ilk kitabı ve kalemini sevdiğimi söyleyebilirim. Bu kitabı yazarken huzurumuzun kaçmasını ümit ederek yazmış ve amacına ulaştığını düşünüyorum. Rahatsız edici bir kitaptı ama bu söylediğim iyi anlamda. Vermek istediği duyguları doğal ve gerçekçi bir şekilde vermiş Emre Bey. Kitaptaki ruhsal çözümlemeler çok iyiydi bence. Kendini kaybetmiş ve kafası karışmış bir “Kuklacı” yı anlatıyor kitap. Kuklacı; ailevi sorunlarla büyümüş, tek bacağı olmayan, sevgi görmemiş bir marangoz. İnsanlara hep kendi yaptığı ahşap maskesinin arkasından bakıyor. Maskenin gözleri ise kapı deliği şeklinde ve bunun sebebi küçükken babası annesini döverken kuklacının hep kapı deliğinden bakmasıymış. Bu ayrıntı beni çok üzdü kitabı okurken. İnsan kaç yaşına gelirse gelsin çocukken yaşadıklarını unutamıyormuş. Babasına, hayata ve insanlara öfkeli bir adam. Doğum gününde insanlardan kaçarken bir ada keşfediyor- ya da keşfettiğini sanıyor-. Sonraki hayatı ise bu adayı tekrar bulmayı ve var mı yok mu diye düşünmekle geçiyor. Bu arada bir kızla tanışıyor adı “Mandalina”. Mandalinayı seviyor. Mandalina onu adayı bulması konusunda cesaretlendiren ilk insan belki de bu yüzden ona olan bağlılığı. Ancak sonra Mandalina ölüyor daha sonra belleksiz diye nitelendirdiği yatalak babası da ölünce Kuklacı yapayalnız kalıyor. Bu durum Kuklacının daha çok aklını yitirmesine ama aynı zamanda daha çok davasının peşinden gitmesine sebep oluyor. Kitabın sonu da müthişti. Zekice tasarlanmış bir sondu. En son sayfasına kadar heyecanımı diri tutan bir kitap oldu benim için. Bu kitapla ilgili yaptığım bir başka tespit ise sadece alıntılarını bile yazsam okurların ilgisini çekebileceğimdir. Çünkü ben altını çizerken yoruldum. Güzel ve emek verilmiş bir kitaptı. İyi bir okurun her zaman klasik kitap okumayıp bu tarz kitapları da okuması gerektiği kanaatindeyim.

KuklacıEmre Timur · Az Kitap · 202487 okunma

··

52 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve