Gönderi
(Bütün ailemiz iyi. Peki neden bebek İsa bize iyi davranmıyor? Bak, X ailesine. Onların masasında çeşit çeşit yemek var.)
5 yaşındaki Zeze'nin Tanrı kavramını çok güzel yansıttığını hissettim. Yazar, sanki bir küçük çocuk değil de yetişkin bir insan varmışçasına düşüncelerini aktarıyor.
(Totokanın dediğini hatırladım. Bebek İsa sadece zenginleri seviyordu.)
Arkadaşı sordu, "Zeze, noelde ne hediye aldın?" Hiçbir hediye almadım, ne yemek yediniz? Babam hala işsiz, şarap içmediniz mi, ceviz kestane yemediniz mi? Sadece yumurtalı ekmek yedik. Zeze ile arkadaşı arasında geçen bu diyalogu uzun bir süre unutacağımı sanmıyorum. Olay örgüsü öyle bir derinlemesine işleniyor ki gerçek hayattan alıntılar görmemiz mümkün. Hayatın kimseye adil olmadığını gerçeklerle bize dayak atarmışçasına yararlıyor insanı.
Zeze bütün gün ayakkabı boyası yaparak kazandığı tüm parayla babasına sigara alır. Zeze, ailesinin onu defalarca dövmesine rağmen saf bir şekilde seviyor. Ama ileriki olay örgüsünde aralarındaki sevgi çatışmaya dönüşüyor. Burada da ailemizle yeri gelince çok duygusal anlarımızı paylaştığımız, yeri gelince öfkelerimizi hesaplaştığımız vurgusunu çok güzel yapıyor.
Fabrika bir ejderhaydı. Her sabah insanları yutan, akşamları ise yorgun insanları kusan bir ejderha. Değimler ile hayatın bir tokatını daha atıyor küçük Zeze.
Dayaktan sonra en iyi gelen merhemin yatak olduğunu düşündüm. Hepimiz hayatımızda ailemizden ufak da olsa bir şiddet görmüşüzdür. O atılan küçük tokat kulağımızı yapılan minik masaş lastik gibi uzayan kulaklarımız sonrasında yatağımıza geçip zihnimizi boşaltmamız, herkesin olduğu gibi Zeze'nin de merhem bir yatak olduğu sonucuna vardım.
"Babamı öldüreceğim." "Nasıl, ne öldürmesi?" "Öyle değil, onun kalbinden vuracağım. İçindeki sevgiyi öldüreceğim." Bu Zeze'nin hayatından çok sevdiği kişiye son itirafıydı. Gerçeklik, realite ile duygularımızı sarsan bu eserin yazarı José Mauro de Vasconcelos'a minnettarım.
·
148 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.