Deniz Gezmiş'in Vedası
...orada beni asan heriflere, asılmamı seyreden heriflere, diyeceğim ki:
“Burada ölen yalnızca bedenimdir; ki zaten ölümlüydü, ölecekti.
Ama düşüncemi öl-düremeyeceksiniz.
Düşüncem yaşayacak,” diyeceğim.
Sonra avukatlarıma döneceğim.
“Sizler de, bizler için gelecek kuşaklara tanıklık edin,” diyeceğim.
“Bir devrimci ölüme böyle gider işte. Bayram yerine gider gibi.”
Ve şunu da söyleyeceğim:
“Herhangi bir trafik kazasında ölmekten falan da güzeldir
bu bizim ölümümüz. Hele böyle olursa.”
Bak sana bir şey söyleyeyim, şimdi şurada gördüğün
şu arkadaşların hiç birisinde, inan ki, benim sana anlattığım
düşüncelerden farklı bir düşünce yoktur.
Biliyorum, hepsi de benim gibi gidecekler ölüme.
Bunu çok iyi biliyorum. İşte en iyi örnek, Yusuf.
Vurulup da kendine ilk geldiği anda söylediklerini bilirsin:
“Kahrolsun Amerikan emperyalizmi.
Biz, Amerikan emperyalizmine karşı dövüştük.
Yaşasın bağımsızlık savaşı. Yaptıklarımdan da çok memnunum.”
Böyle demişti Yusuf.
Bu böyle olmalıdır.
Ve soracaklar bana. O zaman vasiyetim şu olacak:
“Cesedim yakılsın,” diyeceğim.
Cesedim yakılsın, küllerim de belirsiz bir yere savrulsun.
Böylece hem benim isteğimin dışında imam, mezar, dua gibi
şeyler olmayacak, hem de asıl, düşüncenin önemli olduğunu
kanıtlamış olacağım. Aslolan düşüncedir, önemli olan düşüncedir.
Bağımsızlık mücadelesi nasıl olsa sürecek. Bitmeyecek.
Ölüm karşısında bütün bu yürekliliği, sana dünya görüşün veriyor.
Marksist-Leninist oluşun. Kazancakis’in o romanını bilirsin:
“Günaha Son Çağrı”.
O kitabın son bölümünde bu duyguyu ne güzel anlatır Kazancakis.
Mücadeleyi bırakmamanın o büyük sevincini ne güzel anlatır.
İşte o sevinci duyuyorsun.
Devrim, öyle bir sarıyor ki insanı, seni bir yerde insanlıktan çıkarıp,
insanüstü bir yaratık durumuna getiriyor.
Cem Yayınları - 1976Kitabı okudu
··
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.