Seni sevmiyorum dünya… Sevmiyorum işte. Nefes alamıyorum ben. Bilirim Yaratan’ın ayinesidir her halin. Rengarenk boyamıştır sanatıyla tüm kainatı. Binlerce âlemdir hem de. Tüm âlem şükrederken hal diliyle, bazen bilmek de yetmiyor sanki. Kalpleri evirip çeviren bilir elbet hikmetini de, yüreğimdeki küçük kâinat var ya; nefes alamıyor işte.
Bugün düşündüm; biz her hastayı iyileştirip O’nun izni dahilinde yaşamını uzatmaya debelenirken, hiç sormuyoruz yaşamak istiyor musun diye. Nefes alamıyordur belki de bu gerzek dünyada. Ne kadar kitaplar da okusa, ne kadar her yeri mora da boyasa; gözyaşı tuzlu işte. Aklıma geldi bugün hiçbir hastama sormadım ki ben bunu.
Bilirim kendi eliyle evladını toprağa veren Suriyeli anneler de varken, almakta zorlandığım nefesler hesap sorar bana. Ama bir de zulüm var burada, ayrılık var, tutulmayan sözler, menfaatin gücü var mesela. Rengarenk hayallerin imkansızlığı kadar dünyanın kaskatı gerçekleri de var. Bu gürültülü dünya defilesinde, benlik şovu için koştururken ruhlar, düşenler de var da, görmez kimseler. Sonra rakamlar vardır burada, teknolojik uyulması gereken sıralar. Bilgisayarlar, programlar, istatislikler.... Azaltırlar sanki havayı da kimileri nefes alamaz olur bazen.
Sonra susarsın…İçin kocaman olur, patlasa da kimseler duymaz, zira herkes "ben" diye bağırırken. Susarsın hep, sonra alışırsın susmaya. Dinleseler de anlatamazsın. Her yer çoklu noktalarla dolar sonra…. Anlatamazsın. İçinde hiç bitmeyen milyonlarca nokta. Nefes alamazsın daha da.....
Anne baba sevgisi vardır mesela kredisiz; şımarık çocuk gibi, ebedi garantide. Evlat sevgisi vardır mesela her zaman şükrü eksik. Bazılarının da kariyer sevdası vardır. Hesaplı, sistemli, otomatik. Bazı sevgiler de vardır işte, derinlerde… Dünya yetmez yüreğin ebedi ihtiyacına. Ahtopot gibi her bir yandan kucaklamak ister dünyayı da. Yetmez çünkü fanidir O da. Gidiyorum derken şahit olman için selam vermektedir gölgelik dünya. O kadar İşte… Sonra yüzbinlerce elektrik teli vardır da sanki yüreğinin içinde, o cızırtının içinde nefes alamazsın. Dünyanın her halinden hissedar, alakadar. Ama yetmez işte. Kalb öteler için yaratılmışken, tatmin etmez gölgelik dünya, yetmez elbet. Sonra diyorum şu fani dünyanın fani meşguliyetlerine bu kadarsa kalbin alakası, ve bu kadar nefessiz kalırken, hakiki Allah aşıkları nicedir, nasıl ayakta kalır bilemedim ki.
Bazen diyorum ki, manevi âlemde de kalp nakli yapılsa. Kaskatı olsa sonra. Kimse kıramasa, üzemese. İşini yapsa da şu dünyada zerre hissetmeden, emaneti verip gitse. Ama dönüp duruyor öylece, küçücük olsa da devasa âlemler içinde. Dönüyor habire de onca yükle, nefes yetmiyor işte.
Bazen gece sessizce uyurken herkes, iniyorum bahçeye. Ay'a bakıyorum. O da fani de, bilmem neden seviyorum onu. Hatta bazen tanı koyamadığım envai çeşit hastalardan zaman kalırsa rüyalarımda, rengarenk görüyorum Ay'ı bu ara. Kocamannn. Ama en çok da beyaz yakışıyor zira. Bu dünyaya ait değilmiş gibi ama ‘’buradayım’’ diyor. ‘’Burayla sınırlı değil bilesin, ahiret var’’ diyor, nefes alıyorum o zaman...
Ha bir de Şehreküstü Camii vardır Bursa'da. Herkes rahatça nefes alır orada. Şöyle uçsam da gidiversem oraya. ...
Ama gene de, bu aralar nefes alamıyorum sanki. Yoruldum ben…
…………..
··
155 views
3 previous answer
İlk defa izledim ben bunu. Nefes oldu sanki, kendimi Şehreküstü Camii'nde hissettim. Allah razı olsun Onur Bey :) oyle de güzel yazmışsıniz ki... bu cümleleri tekrar yazıp masamın karsisina asasim geldi de. Nefes oldu ya....
Siz daha çok yazın insallah...
Canım Sueda hocam o güzel yüreğinize sağlık.İyiki varsınız.
Bu yorum görüntülenemiyor
Yazamıyorummm😓😓
1 next answer
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.