Yaşamımı düşünüyorum da, hızı korkutuyor beni... Yarım yarım her şey... Akrabalar, çocukluk, okul, aşk... Hep acelem var gibi, hep ayaküstü yemek yer gibi... Belki o yüzden hep açım hayata. Telaşım bu telaş yüzünden mi acaba? Bir türlü doyamayıp, hep atıştırır gibi yaşamaktan mı? Neyse... Kahve yapayım mı?
Sayfa 48