Gönderi

Sonbaharın son gününe/ öykü heybemden
Sarı'dan Kahve'ye bir kahve kokusu.. Rüzgarın ağaca yoldaş olduğu mevsimsin, sonbahar Ama ne Eylül ne Ekim, seni anlayan Kasım her zaman Sarıyı maviye buladığın, yaprağı toprağa kardığın, yağmuru şişman bulutlardan yağdırdığın bir mevsimsin, Görünürde... Sanatsın, insana tevekkülsün, tefekkürsün, şükürsün... Ey insan, kalbin de ruhun da Kasım, bilmezsin. Yağan yağmur taneleri gibi içine yağarsın, Yeşilin sarıya; sarının kahveye döndüğü anda sevdin kahve kokularını, hatırlamazsın. Belki aklın ve kalbin arasındaki o kapıyı geçsen, turuncu bir kuş olacaksın, kimbilir? Ağzından üç nardan üç bin nar tanesi düşecek dünyaya, Baharı sonbaharın koynunda çıkaracaksın, kimbilir? ~melike~
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.