Son günlerde kafam annemin giysileri gibi bana büyük gelen düşüncelerle doluydu....Aniden eve gelen misafirler görmesin diye özensizce toplanıp bir köşeye sıkıştırılan sofra bezi gibi, içim kırıntılarla dolu Ayşeler'in evine tıkıştırıldım. Ayşe'nin kör ninesi beni televizyon seyretmek için yanına çağırdı. O, filmi kulaklarıyla izlerken; ben gördüğümü duymuyor, duyduğumu görmüyordum; aklım evde, babamdaydı. Kör nine film bitince oyuncuların tiplerini önce onun, sonra benim anlatacağım bir oyun başlattı. Tasvirleri öyle sahiciydi ki benim gördüklerim mi onun söyledikleri miydi gerçek! Şaşırmıştım. "Ama sen körsün," deyiverdim. "Sen de gördüğünden emin değilsin, her şeye görmek istediğin gibi bakabilirsin," dedi minnoşu sever gibi kafamı ve boynumu okşayarak.
Sayfa 44 - Annemin Düğünü öyküsündenKitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.