Mahkum olduğum bu karanlık bana düşünmekten başka bir iş yaptırmıyor. Yalnızlık acısının en çok neremi yaraladığını bulmaya çalıştım önceleri. Kalbim sandım ilk başlarda. Ama olmadığını kısa sürede anladım. Zihnimi suçladım hemen fakat onun da bu acıyla alakası yoktu. Sonunda buldum bana neyin acı verdiğini. Bir zamanlar yaşadığım hayattı beni yaralayan. Gördüklerim, izlediklerim, tattıklarım, sevindiklerim, sevdiklerim; bütün bunlar şimdi sadece birer hatıra. Yalnızlığımın en büyük eziyeti hatıralarım.
Sayfa 135Kitabı okudu
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.