Dünyanın neresinde olurlarsa olsunlar tüm şairler bizimdir. Aşklarımız, yalnizliklarimiz, çektiklerimiz, hislerimiz, yoksulluğumuz, adaletli bir güzel dünya arzumuz... Pablo Neruda belki hiç bizi tanımadı ama öylesine yakın öylesine bizden ki şiirleri dünyanın dili benim için. SERENAD Sen benim derimden çok daha benimsin. Seni ararken İçimde, damarlarımda, kanımda, ışıkla örülmüş Gizemli dokularımda şendin bulduğum. Sanki kandın sen Taştın, azıktın. Bense dışında kaldım aklın, çılgınlığın, giysilerin, Eski bir karanlık ve ormanlar soyundan geliyorum, Ama tıpkı bir kuyudaymış gibi iki büklüm girip Kör bir adam gibi el yordamıyla Yolumu bulmaya çalışırken topraklarımda, Adımlarıma yön verecek parmaklıklar yoksa da Vardır senin gülünün büyümesi evimde İçimde büyümeyi sürdürüyorsun, Köklerin çok derinde Yapraklarında parmak uçlarımı yakmadan Gözlerine dokunmam olanaksız Susuzluğumda bedeninin yangınları tutuşur Kurar yüzünün yaprakları yokluğunu ‘Kim var orada, kim var orada?’ diye sorarım sanki gecenin Geç saatlerinde Birisi kapımı çalmış gibi Bir de bakarım ki boşluğun ortasında rüzgârdan başka bir şey yoktur Sulardan, ağaçlardan, gündüzleyin yaktığımız Ateşlerden sönmeye yüz tutmuş Sanki hiçbir şey yokmuş da Var olan her şey oradaymış gibi Sanki yeryüzünün bütün toprakları kapımı tıklatıyormuş gibi Adsız, yaşam gibi belirsiz Filizlenen bitkiler ve çamur gibi bulanık, Gözlerimi kapar kapamaz uyanırsın canevimde Ben toprağa uzanınca doğarsın uçuşan tozlar gibi, Yatağını aşındıran nehir Birbirine dolanmış çıplak ağaç köklerini koruyarak büyürse Sen de onlar gibi büyürsün bende O nasıl karanlığıyla birlikteyse, sen de benimle birliktesin İşte kan ya da buğday, toprak ya da ateş Yaşarız burada, bir tek bitkiymiş gibi Yapraklarının anlamını bilmeyen.