Ben, insanlar arasında yalnız bir hayat yaşıyorum. İnsanlar içinde yalnız yaşamakla hayvanlar içinde yalnız yaşamak arasmda dağlar kadar fark var. Çünkü vahşi bir hayvanın yanında güvende olabilir, şefkat ve sevgi ile onun yakınlığını kazanabilirsin. Eğer başarısız olur da vahşi hayvan sana saldırırsa, vücudundan başka bir şeyini parçalayamaz. İnsanlar ise şefkati ve sevgiyi senin zayıflığın kabul eder, senin ebedî ruhunun aylak aylak dolaşmasını uygun görürlerken, koydukları kanunlardan korkarak fâni bedenine zarar vermekten kaçınırlar. Ne bir kanun ne de bir mahkeme onlara engel olabilir. Bunun için vücudumu onların dillerine bir malzeme olarak bıraktım, fakat ruhumu sessizliğe mahküm ettim.
Yüzümde çiçek hastalığının izlerini gördüler ve bana “Arkaş” dediler. Sessizliğe bürünmüş ve kör bakışlarından uzak ruhum için ise bir isim bulamadılar. Bunun için beni, duyguları karışık biri' olarak kabul ediyorlar. Fakat ben, sessizliğimin arkasından kalplerindekini görüyor ve fikirlerini okuyabiliyorum. Çünkü ben, onların düşüncelerini konuştukları ile değil, konuşmadıkları ile kavrıyorum.
İşte, bunun için insanlar konuşurken, ben hep sustum.
Sayfa 18Kitabı okudu
··
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.