Sırtımı verdiğim,
Bir ağaç gölgesinin dibine düştü yalnızlığım.
Ve başımın üstünde,
Şu mavi göklere boylu boyunca uzanan,
Bu baştan sona hayat içindeki hayat,
Kimin yuvası bilmem.
Ama artık hayallerimi un ufak eden bu çağ,
Ve acım ile beslenen toprak,
Benden daha diri.
Ve şimdi ölümle burun buruna olmak,
Beni ne öldürür ne de sağ bırakır.
Zaten önceden beri, yani uzun zamandır,
Yaşamakta değil, ölmekteyim.
Korkum da yok bu yüzden.
Korkum yaşayanlardan değil,
Öldüğünden haberi olmayanlardan.
Ve sen,
Ve senin boynunun borcu bu,
Bir ağaç gölgesinin dibinde güneş açtığı zaman,
Yani öğle vakti, güneş tam tepede iken,
Esen rüzgara küllerimi savurmak.
Hayır,
Yanan bedenim olmadı ve asla olmayacak.
Demek istediğim şu,
"İçimin küllerini savurmak"
Hem boynunun borcu senin,
Hem de vicdan azabın olacak.
"Unutma beni" demek,
Akıl kârı değil.
Unut beni,
Unutabilirsen...
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.