Yer altı adamıyla sonunda tanıştım :)
İlk Dostoyevski romanım. Aslında tam yaşımda okumaya başladığımı düşünüyorum algı meselesi gerçi bu.
Her zaman yaptığım gibi ilk önce yazarın hayatını öğreniyorum daha sonra kitabı okumaya başlıyorum, bunda da yine Dostoyevski'nin hayatını öğrendim ve başladım okumaya.
Gerçek hayatta da kırılgan, öfkeli, sinirli ve derin düşüncelere dalan hassas bir yapısı var kitapta bunu görüyorsunuz ve dışlandığını,acı çektiğini, dışlanılmanın beğenilmemenin eziciliğini iliklerine kadar yaşamış bir romancıdır o.
Babasının ölümünden o kadar çok etkilenmiş ki; kendini suçladığı zaman acılarının azaldığını düşünüyor.Bir insanın kendi kendisinin üstüne gelmesi gibi iç karartıcı birşey bu.Kendisine baskı yapınca o kırılma noktasından zevk aldığını ve sonrasında onu özgürleştirdiğini düşünmesi beni gerçekten etkiledi.Sorunlarımın üstüne gitmek ürkütücü gelmemeye başladı.
*Kendimizi aşağılamanın ne kadar zevkli, rahatlatıcı ve bir o kadar özgürleştirici olduğunu anlatmış. (Şaşırdınız dimi).Şöyle ki aşağılandığınız zaman insanlar hakkında iyimserliği ve güzel düşünceleri bırakıyorsunuz.Ve burası sizin kırılma noktanız oluyor, yalnızlaşıyorsunuz ve bir o kadar da özgürleşiyorsunuz.Buna sebep olan şey sizin öfkeniz.Kendini yererek kendisiyle dalga geçerek okuyucuyu etkisi *altına almayı başarmış yer altı adamı.
Ben en çok sivri dili ve eğlenceli mizahını beğendim karakterin.En çok da "beyler iyi latife yapamadığımın farkındayım" gibi cümleleri çok sıcak ve samimi buldum.Sanki karşılıklı oturmuşuz ve bana nasihatlar veriyormuş gibi hissettim.Ama benden daha çok iç sesiyle konuşuyor, çelişiyor, duygulanıyor ve ben onu dinliyorum,seyrediyorum.
Yer altı adamı olmasının sebebi gururlu, kıskanç ve öfkeli olan karakterini dizginleyemeyip içe kapanması ve yalnızlığından doğduğunu düşünüyorum.
Anlama yetisinin bir hastalık bir bela olduğunu söylüyor.Aynı zamanda da insanın anlamayı sevdiğini ve bunu dünyadaki hiç birşeye değişmeyeceğini de ekliyor.
"İki kere ikiden sonra artık yapılacak değil,öğrenilecek birşey de kalmamıştı. Ancak beş duyumuzu kapatıp çevremizi izleyebiliriz." diyor yer altı tayfasının baş kahramanı dostoyevski ne kadar düşündürücü ne kadar anlamlı.
Aralarda es vererek konuşması çok güzel olmuş kesinlikle okurken sıkılmıyorsunuz..
Kendi yüzünü beğenmeyen ve kendisi ile dalga geçebilen bir insan, o kendisini şöyle ifade ediyor "yüzüm güzel olmasa da soylu,anlamlı ve kıvrak bir zekanın yüzü gibi görünsün." Ne kadar hoş.
Aydın insanların korkak ve köle ruhlu olduklarını savunuyor..
Herşeyin açıklaması mevcut açıklayamayacağı hiç bir sorunu yok dosto'nun.
Bir bölümünde subayla olan tartışmasını anlattı ve 2 yıl boyunca aynı nefreti sürdürmüş ve bazen gecenin 3 ünde uyanıp öfke nöbetinden delirdiğini anlatıyor "neden hep sen yol veriyorsun?" Diye kendisine kızıyor.Son derece takıntılı ve öfkeli insan..
Liza ile olan bölümünde de "Romantik bile olsam gerçekçiyim" diyerek aslında hiç romantik olmadığını ele veriyor.
Hayal kurmayı çok seven ama kesinlikle hayalperest olmayan bu adam tamamen hayalde bile olsa gerçekliklerden yana.Ama bulamadığı bir sevgiyi hayallerinde buluyor orda mutlu oluyordu.Hoş sevgi aradığı da yoktu ben bana yeterim diyor.
Yazarında dediği gibi
"edebi bir eserden çok günah çıkartmak gibi oldu bu notlarım" :)
