Dün kitapçıya girdiğimde gözüme çarptı bir an. Tabi ki okuma listemde olmayan bir kitap.
Arka kapak yazısına baktığımda : "Hayat çok garip! Okuyarak öğrenemediğimiz şeyleri yaşatarak öğretiyor bize. Belki de geçer sandıklarımızın geçmeyip, kalbimize paslı bir bıçak gibi saplanması bu yüzden. Unuturuz diyoruz, unutamıyoruz. Yaptığımız sadece kendimizi kandırmaya çalışmak ya da başka bir isim koyacaksak buna; kendimizi avutmak…" bu cümleler ile karşılaştım ve bir an düşündüm. Geçer sanmıştım çünkü bende ama geçmiyor. Sen onun varlığına, nefes alışına şükrederken O kişinin umurunda bile olmamak insanın canını çok yakıyor. Daha sonra bu acıya bile aşık oluyor insan. Tabi çırpındıkça hep batıyorsun orası ayrı.
“İnsan sevdiğini hep beklermiş.
Bir gün gelecek ümidi hep dururmuş kalbinin bir köşesinde.”
Aşk böyle bir şey işte.
