Insanlar
Kitabım elimde sabır tespihi çeken insanlar gibi aynı cümlede takılı kalmış tekrar edip duruyorum. Bir türlü odaklanamıyorum, olduğum yerde çakılı kalmak sevgiliye bir an önce kavuşamamak gibi canımı yakıyor. Düşünceler bir sarmal oluşturuyor beynimin içinde, dönüp duruyorlar bir girdap gibi. Nejat İşler geliyor aklıma, “Hayatımdan çıkan insanlara teşekkür edesim geliyor” demişti. Ben bu kadar kolay kararlar veremiyorum, yufka yüreğim her defasında düşüncelerin oluşturduğu sayısız çentiklerden dolayı yaralı. Beni huzura götüren kitapların içine bile gömülemiyorum, gömülmek yerine aynı cümlenin üzerine yığılıp kalıyorum. Ofisimde tahtada yazılı olan “insanlar acımasızdır” sözü, üst bir ses tarafından sürekli beynime çakılan bir çığlık gibi kulaklarımın çınlamasına sebep oluyor. Samimiyetsizlik ilkesini ya da ilkesizliğini damarlarındaki kan kadar normal kabul edenler tarafından, hayallerimle birlikte hayatın içinde eriyip gidiyorum. Her defasında son derece insani hayallerime, özünde insan olmanın…
ihtiyar
·
8 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.