Bu yılı da bitirdik. Güzel bir sene değildi. Güzel hatırlayacağım şeyler olabilir, ama güzel olmayan şeylerin yanında hepsi kaybolup gidiyor. Osman Şahin'in kitabı da seneyi uğurlarken okumak için uygun bir kitap gibi, çünkü Osman Şahin de geçmişine, yörük hayatının ilk senelerine, kendi mazisine, yaşadığı topraklara, ailesine, doğaya, hayvanlara, Dicle Köy Enstitüsüne, büyümenin ilk gerçek sancılarına bakıyor, ve okurken, acaba olayları olduğu gibi mi hatırlıyoruz, yoksa zihnimiz olayları duygularımızla sarmaş dolaş, eğip bükerek, onları renkten renge sokarak mı hatırlıyor, diye düşünmemizi sağlıyor...
Bu küçük kitap çok güzel doğa tasvirleriyle dolu; çok güzeller, çünkü yazarın zihninde en temiz, en güzel hatıralar hep doğayla iç içe; aynen annesini, babasını ve ailesini hatırlarken anlattığı gibi, ince ince, narin, nazik bir kalemle tasvir ediyor yazar doğayı, rüzgârı, hayvanları. Yazar ailesini, çocukluğunu tertemiz bir biçimde , ve eğer bir kötülük varsa bunu başkalarının yaptığı bir şey olarak hatırlıyor, son hikâyeye dek. Son hikâyede köy enstitüsünde öğrenci olan yazar nasıl artık doğayı, dünyayı yeni bilgilerle daha farklı ve daha gerçek tanımaya başladıysa köyüne döndüğünde kendi ailesi, sevdiklerini de başka bir gözle görecektir, kötülüğü de öyle.
İlk kez Osman Şahin okudum. Üslûbu çok güzel; anlatımında sırıtan, tekleyen hiç bir yan yok; doğa tasvirlerinde yazar daha da etkili bir kaleme dönüşüyor, ama genel olarak bu yumuşak anlatımın kitaba çok güzel gittiğini söylemek gerek. Bazı sayfalarda yazarın ve ailesinin fotoğraflarını da görüyoruz. Osman şahin kitabı beş yıl önce yazmış, yani 72 yaşında. İnsan bu kadar uzun yaşayıp bu kadar eskiyi hatırlamak istediğinde kalemi bu kadar renkli, güzel, canlı cümlelerle hatırlıyorsa geçmişi, bize de doya doya okumak kalıyor geriye.
Herkese öneririm.
