Cemal Süreya Anması
“Hiçbir şeyim yok akıp giden sokaktan başka
Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.”
(Cemal Süreya)
“Keşke yalnız bunun için sevseydim seni” dizeleriyle biten şiirlerin şairi; filozof, yaşam ve aşk adamı. Şarap, sigara, deniz ve rakıyı şiire en iyi uyarlayan şair, Anadolu’nun bağrından kopup gelen imge adamı… Cemal Süreya, Kadıköy iskelesine en yakın oturmuş ve hala en yakın olduğunu hissettiğimiz şair. İkinci Yeni’nin üç süvarisinden birisi, şiiri yasadışı gören bir şair, ardında bıraktığı dizeler ile şiir severlere hayata dair mesajlar vermeye devam eden güzel insan. Bütün bunların yanında o, soyadının bir harfini kaybetmiş bir şair. Hepimiz biliriz aslında soyadında bir “y” harfinin eksik olduğunu; ki bunun şairin hayatında bir anısı vardır.
Çok yakın arkadaş olan Cemal Süreya ve Sezai Karakoç, üniversitede sınıf arkadaşlarıdır ve bu ikili sınıflarındaki “Muazzez Akkaya” ismindeki bir kıza gizliden gizliye aşıktır. Aşklarının kaynağı Muazzez, iki şairin şiirlerinin de ilham kaynağı olur. İlk başlarda, üstadlar Muazzez’e yazdıkları şiirleri birbirlerine okurlar ve Muazzez’i nasıl sevdiklerini birbirine anlatırlar. Ancak daha sonraları; Muazzez’e duydukları aşk, Cemal ve Sezai’nin bir çekişme içine girmelerine neden olur. Malum çekişmenin sonucunda da iki üstat “Muazzez’i kim elde edecek?” diye iddiaya tutuşurlar. İddiayı kaybeden büyük bir bedel ödeyecektir. Bu bedel ömür boyunca etkisini sürdürecek ve kişinin üzerinde kalacaktır. Ancak fiziksel olarak zarar vermeyecek bir bedel olacağını da kararlaştırırlar. Sonuç olarak, isimlerinden bir harf atmaya karar verirler. İddiayı takip eden günlerde, Sezai Karakoç ve Muazzez Akkaya’nın ilişkisi başlar. Cemal Süreya’da verdiği sözü tutar. Ancak isminde atacak bir harf bulamaz. Bunun yerine soyadında iki tane olan “y” harfinden birisini atmayı tercih eder. Böylece Cemal Süre(y)ya olur Cemal Süreya.
Yani, bu anısından da görebileceğimiz gibi verdiği sözde kayıtsız şartsız durmasını bilen bir gönül adamıdır; Cemal Süreya. Keşke yalnız bunun için sevebilseydik onu.
“İstanbul’da bir duvar duvarda bir kilise
Sen çırılçıplak elma yiyorsun
Denizin ortasına kadar elma yiyorsun
Yüreğimin ortasına kadar elma yiyorsun
Bir yanda esaslı kederler içinde gençliğimiz
Bir yanda Sirkeci’nin tren dolu kadınları
Adettir sadece ağızlarını öptürürler
Ayaküstü işlerini görmek yerine
Adımın bir harfini atıyorum”
(Cemal Süreya – 1956)
(Alıntı)
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.