Dostoyevski'nin Köpeği
"Dostoyevski hapishanedeki bir köpekle insan ilişkileri üzerine gözleme dayalı bir deney yapıyor. Önce hapishanedeki bir köpeğin yanından geçen her mahkum tarafından tekmelendigini gözlemler. İlginç olan şey, köpeğin mahkumlardan kaçmaması ve yanına bir mahkum yaklaştığında otomatik olarak eğilerek tekme pozisyonu almasıdır. O, bir gün köpeğin yanına yaklaşarak onun başını okşar. Köpek bir süre şaşkın şaşkın ona baktıktan sonra, hızla yanından uzaklaşır ve acı acı havlamaya başlar. Ve köpek o günden sonra nerede Dostoyevski'yi görse oradan kaçar ve ona bir daha yaklaşmaz.
Hepimiz bir anlamda Dostoyevski'nin köpeğine benziyoruz. Gerçek sevgiye yeterince değer vermiyor, sevgimizi göstermiyoruz. Bize sevgi gösterenleri ise kırıyor ve itiyoruz. Gerçek sevgimizi açığa çıkardığımızda ve sevgiye daha çok sevgiyle karşılık verdiğimizde kendimize biraz daha yaklaşmıs olacağız."
Ortaokuldan bu yana Dostoyevski'nin Köpeğini biliyordum, kitabını okumak şimdiye kısmet oldu.
Sibirya'da hapishane hayatı, mutsuzluk, ıstırap ve fiziksel ceza. 1849' da Dostoyevski birçok yasaklanmış edebiyat eseri okumak ve dağıtmak ile suçlandı, kurşuna dizilmek üzereyken cezası kürek cezasına dönüştürüldü. Burada yaşadıklarını Aleksandır Petrovic Goryançikov'un ağzından yarı otobiyografik sayılacak anılarını Ölüler Evinden Anılar'la bize aktarıyor.
Diğer eserlerinde olduğu gibi bu deri etkileyici roman, insan ruhunun derinliklerine bakarken, karakterlerin düşüncelerini, hapishanenin çalışma programını, yemeklerini, yaşam koşullarını, cezalarını, hastalıklarını derin analizlerle araştırıp anlatıyor.
Dostoyevski'nin sözcüsü Aleksandır Petrovic Goryançikov insan niteliklerine ve insanı iyiliğine olan inancını hiç kaybetmez. Çogu Dostoyevski'nin karakterleri gibi.
