Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu.
Varıp eşiğine alnımı koydum,
Sanki bir yer altı nehri çağlıyordu.
Gözlerim yollarda, bekler dururum
'Nerde kardeşlerim' diyordu bir ses.
İlk Kıblesi benim ulu Nebi’nin
Unuttu mu bunu acaba herkes.
Burak dolanırdı yörelerimde
Mi’raca yol veren hız üssü idim.
Bellidir kutsallığım şehir ismimden
Her yana nur saçan bir kürsü idim.
Hani o günler ki binlerce mü’min
Tek yürek halinde bana koşardı
Hemşehrim nebi’ler yüzü hürmetine
Cevaba erişen dualar vardı.
Şimdi kimsecikler varmaz yanıma
Mü’minde yoksunum, tek ve tenhayım.
Rüzgarlar silemez gözyaşlarımı
Çöllerde kayıp bir yetim vâhayım.
Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde
Götür müslümana selam diyordu.
Dayanamıyorum bu ayrılığa
Kucaklasın beni İslâm diyordu.
Mehmet Akif İnan