Pakdil'in yüreğinde soylu atlar,durmadan erdeme,o saf,şaibeden uzak menzile,durmaksızın koşar...Sen okurken başka türlü okursun bir kitabı,bahçende ki hanımelinin yapraklarına dokunur gibi,eski bir fotoğrafın kıvrılan uçlarını düzeltir gibi...Yazarla,gerçek bir konuşma başlatırsın...Satırlandıkça eser,yazıların beslendiği ilk okumalara dek gider,o olgunlaşmamış cümleleri seyredersin.
Nefis bir tahlildi...
Yüreğin varolsun Kalemzenim...