Kimse ayrımsamadı.
İçine çekiliyordu. Usul usul çöküyordu. Bu çöküşün yavaşlığı kimseye bir şey çaktırmadan ölüme varabilirdi. Dünya değişiyor. Herşey hep kötüye, anlamsıza, tuhafa dönüyor. Üstelik insan yaşlandıkça bunu daha iyi görüyor. Hatta sanki, insan yaşlandığı için değil de, bu anlamsızlık, tuhaflık, saçma sapanlık son hadde vardığı için pes edip ölüyor. Eski, güzel günlerine beyaz kefen gibi sarılıp sarmalanarak.
Sayfa 93 - Artshop, Sanat Dükkanı YayıncılıkKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.