Küçükken dizimizin, büyüdükçe kalbimizin kanaması en büyük derdimizden bir tanesi olur. Ne kadar da bencilce öyle değil mi? Sadece kendi derdimiz için üzülüyor ağlıyoruz. Acaba kaçımız hiç tanımadığı birisinin yaşam mücadelesine üzülüyor? Kaçımız yere düş en birisinin yanına koşuyor ? Çok az değil mi hatta en yakın arkadaşının derdine sevinen bilen var ? Hasetliğin dibine vurmuş haberi yok. Hani bazen en dipte olup derdimizin asla geçmeyeceğine hatta "benim derdim çok büyük" deyip küçücük şeyleri büyütürüz. Evet bunu ben de çok yapıyorum. Hatta itiraf edeyim çok yapıyorum halk dilinde buna "rahat batması" diyorlar. Ufacık şeylere takılıp şükretmem gerekenleri unutuyorum. Unuttukça dertlerim katlanıyor.Karşımıza çıkan ufacık sıkıntıları kocaman dert haline getirip mutluluğu unutuyoruz.Yahu boşversene sene sonra aklına bile gelmeyecek şeyler için üzülme ! Çünkü sene önce asla geçmez dediğin yaralardan eser yok. ayrıca şuan onları takmıyorsun bile. Ve bir kaç sene sonra da şimdiki dertlerini sıkıntılarını takmayacaksın. Öyleyse üzülme mutluluğu yakala.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.