Ahmet Leman: Gelmedi elimizden, elimizden gelmedi Kalabalık halde oturulan sofralarda kendine ekmek uzatmak gibi Sana olan duygularım Hiç gitmediğim deniz aşırı ülkelerde anılar edinmek şimdi Yürüdüm, ki yürümek bir yalnızlığa kol kanat germek halbuki Sırasıyla okunuyor mirasçılar üzgün Kanatsız kalmış yarım uçurtma Artık tren uğramayacak bir bir...

Gelmedi elimizden, elimizden gelmedi Kalabalık halde oturulan sofralarda kendine ekmek uzatmak gibi Sana olan duygularım Hiç gitmediğim deniz aşırı ülkelerde anılar edinmek şimdi Yürüdüm, ki yürümek bir yalnızlığa kol kanat germek halbuki Sırasıyla okunuyor mirasçılar üzgün Kanatsız kalmış yarım uçurtma Artık tren uğramayacak bir bir istasyon Tedavülden kaldırılmış birkaç bozuk para Hüzünlenmemiz bile eksik Sanki çağlar öncesinden kalma bir acıyı Eskittikçe eskitiyoruz kafiyeler huzurunda Bana balık tutmayı öğreten şairi ben neyleyim? Uçurtma da kalmadı sonra çocukluk da Ki çocukluklar, İnce bir dal parçasının ucunda küçük bir bohça Hep karşıdaki dağların ardında Sen çağırdın ve koşa koşa gitti sanki Ey umutsuzluk! Senin kalbin kaç yaşında Hep mi bir koyup on aldın Baksana koskoca gezegenin sahibi sensin Gelmedi elimden, elimden gelmedi Söylemek türküsünü çıkarlar uğruna Dostluğun ve adı unutulmuş iyi şeylerin Fakat kabul, sizin de dininizin ibadeti buymuş.

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ahmet Leman