Kitap konusunda arada kaldım. Ama sonuç olarak sevdim. Sevmediğim kısım hikayenin yaratıcı olmaması ve çok çok basit bir anlatım tarzının olması. Sevdim çünkü bana dini anlamda bilmediğim birşey öğretemese de, çocuk psikolojisi hakkında nedense hiç düşünemediğim bir şey öğretti. Kısaca anlatmak biraz zor deneyeceğim :) Çocuğunuzu kızarak mı yolundan döndürürsünüz yoksa ne yaparsa yapsın kızmayacağınızı bilmesini sağlayarak ve bir şekilde yolundan döneceğine güvenerek sadece zaman mı verirsiniz? Peki hatasından dönme cesaretini hangisi verir? Döndüğünde sizin onu ne olursa olsun kabul edeceğinizi bilmesi mi yoksa çok kızacağınızı bilmesi mi? Peki hata yaparken izlemek kolay mı :) Daha önce hiç bu kadar düşünmemiştim bu konuyu :) Daha detaylı yorumum blogda mevcut;
hayalimdekikutuphane.blogspot.com.tr/2015/05/imamn-m...
