Biraz sonra, "Gökyüzünü görüyor musun?" dedi. Ufuk koyu eflatun rengindeydi ve yukarıda mavi-siyah bir boşluğa dönüşüyordu. İlk görünen yıldızlar sanki uzakta yanan lambalar gibiydiler.
"Görmemek mümkün değil."
"Evet." Jamie kafasını geriye yatırdı ve yukarıya baktı. Uzun, düzgün burnunun, yumuşak geniş dudaklarının ve uzun boynunun görüntüsü sanki onları ilk kez görüyormuşum gibi beni mest etti.
Yukarıya bakmaya devam ederek, sessizce, "Yukarısı da bir boşluk ama ona bakmaya korkmuyoruz," dedi.
"Ama orada ışıklar var. Bu her şeyi değiştirir." Sesim boğuk çıkmıştı, yutkundum. "Fakat sanırım termodinamiğin ikinci yasasına göre yıldızların bile bir ömrü var."
"Hmm. Sanırım insanlar canlarının istediği yasayı uydurabilirler. Ama Tanrı umudu yarattı. Ve yıldızlar sönmeyecek."
Bana döndü, çenemi tuttu ve beni nazikçe öptü. "Aramızdaki aşk da öyle."
·
76 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.