Bir çırpıda okunan ve fakat bir çırpıda sindirilemeyen kitap. Yusuf Kaplan’ın gençlere tavsiye ettiği okuma listesinde görmüştüm, “Gençleri önce dert sahibi yapacak kitaplar bunlar” diyordu. Özellikle sonuna doğru karakterlerin o bunalması, o kısır döngü okurken biriken bütün “dünya sıkıntısı”nı daha da baskın hâle getirdi. Sembolik anlatım bu kadar güzel olabilir, okuyucuya bu kadar iyi yansıtılabilirdi. Ben yazıcının sembolize ettiği şeyin dünya olduğu kadar nefsimiz de olabileceğini düşünüyorum. Birkaç sene önce okusam anlamayacağım, birkaç sene sonra okusam daha da derin anlamlar/dersler çıkarabileceğim bir kitap diyebilirim.
