12 Mart 2010'da, dün itibariyle tam 8 sene önce yani, lise birinci sınıftaydım. Okulumuzun düzenlediği İstiklal Marşı'nın kabulü için hazırladığı gösteriye annem gelemediği için çok üzülmüştüm. Çünkü anneannem hastanedeydi ve annem de onun başında idi. Gösteri bittikten sonra telefonla konuştuk, sesi oldukça iyi geliyordu. Annem de ben eve geçene kadar eve gelmişti zaten. Ben daha anneme günümün nasıl geçtiğini anlatamamıştım ki haber gelmişti hastaneden. 8 senedir sadece 12 Martta değil; İstiklal Marşı'nı her duyduğumda ışık hızıyla bu görüntüler geçer gözlerimin önünden. İlk defa bu sene hiç ağlamadan, birlikte geçirdiğimiz keyifli zamanları düşünerek geçirdim bu tarihi. Sırf uyumamak için her gece anneannemi özledim diye ağladığm günler geldi aklıma. Köyde daha kapri nedir bilinmediği zamanlarda köy pazarcılarına kapriyi anlatma çabalarımızı ve o gün aldığımız sarı çiçekli kırmızı kaprimi düşündüm. :)
Ah Semih Hocam tam da böyle bir tarihte nasıl denk geldi böyle. İlk defa bu sene hiç kimseye bahsetmemiştim bu tarihten, buraya kısmetmiş. :) Yüreğine sağlık hocam.