"Cesâret kalbim, cesâret! Sustun bütün kış, ürktün kırılmaktan" Hüsrev Hatemi YERALTINDAN ÇOK ÖNCE ÇOK SONRA TAM ORTASINDA NE FARK EDER İKİ KERE İKİ DÖRT ETMİYOR NASIL OLSA Dünya fazlasıyla süslü ve renkli. Ben bu rengarenk dünyaya ayak uyduramayanlardanım,özür dilerim.Hep kaçamaktır bakışlarım.Elimdeki her şeyi buluntu zannederim. Tedirgin olurum büyük masalarda oturmaktan.Çoğu zaman işgalci gibi hissederim kendimi sofralarda.Kendi lokmamı sayarım. Fazla yemekten korkarım,utanırım hatta. Öyle çaresiz kalırım ki bazen,kendimi ikiye bölmekten başka yol bulamam. Yokmuşum gibi davranırım. Düzensiz hallerim, dağınık saçım,uzamış sakalım da yardım eder üstelik. Susmayı konuşmaya tercih ediyorum çoğu zaman. Düpedüz aptallık. Susmak neyi çözer ki?Hele de şehir gürültüsü varken. Garip adamlara yakın bulurum kendimi.Kenarda kalmış miskinlere tutunurum. Ama tuhaftır,gözüm de yükseklerde kimi zaman. Düşmeyecek kadar yükselmek mümkün müdür? Adımı unutmayı çok isterdim. İsmimdeki harfler zincir oluşturur sanki,tutuklar beni. İnsan ismiyle yaşar. Başka türlüsü mümkün değil gibi, karakterimizi bu harfler belirliyor. Eski bir sevdanın peşindeyken bulurum kendimi düşlerimde.Sonra dünyanın en güzel kadınları gelir aklıma. Sonra onlara köle olmaktan başka yol olmadığı. Sıkılırım. Ama onlara bir miktar yaklaşırım zaman zaman. Sanki ben gezdiriyorum onları gibi sevinirim. Çok sürmez bu hal, zaten sürmesin aman.Korkarım. Hep şehrin marifeti bunlar. Bizi şehir çevreledi, tanımlayamıyorum bu şehri. Dost mu düşman mı? Sonra çocukluğum gelir aklıma. Sanki hiç olmamışla hiç bitmemiş arası bir şeydir.Zaman kavramını yitirir gibi olurum. Ama çok sürmez toparlanırım, zaman bütün nesneleriyle birlikte tokat gibi iner yüzüme. Otorite gibi bir şeye dönüşür sonra bütün bildiklerim. Herkes ve her şey. Hücrelerim tek tek rahat bırakılmak ister. Sonra ölüm gelir aklıma. Ölümü ne kadar düşünsem de ölümün beni düşündüğü kadar düşünemem. Öleceğim öyleyse henüz ölmemişim. Henüz vakit var ama vakit bilinmez bir biçimde dar..